A Bad Girl's Weakness

Chapter Twenty One : Airport

06/14

Kakarating ko lang sa bahay ni Joshua at saktong nandoon din yung iba. Galing kasi ako doon sa country side. Doon sa lagi namin pinupuntahan nung kami pa. Awitan.

"bat binabalikan mo yon, sayang energy mo pagakyat doon" bungad ni Xander.

"araw araw akong babalik at balik doon, kahit anong pagod ko, umaasa na baka nandoon din siya" sagot ko.

"iba ka talaga magmahal pre, buong puso, mahalin mo nga ako" biro ni Joshua.

"alam mo pre, kalimutan mo nalang yong si Shaznei" sabi ni Ace.

"e tanga ka pala e, binanggit mo pa" binatukan ni Joshua si Ace.

"sigurado akong may dahilan yon kung bakit ganoon yung ginawa niya, mabait parin si Shaz kahit ganoon yon" dagdag pa ni Joshua.

"oonga, mahal ka niya tol, promise, mamatay man si Ace ngayon" sabi ni Xander.

"ina ka" inikot ni Ace ang mata niya.

"magtinder ka pre, marami kang mahahanap doon" suggestion ni Xander.

"eto o, maganda" sabi ni Xander.

"auto pass pag hindi si Shaznei yan" sabi ko.

"isang buwan na pre, hindi ka parin nagmomove on?" tanong ni Ace.

"hindi naman kasi ganoon kadali yon" sabi ko.

"uh...Nathan, aalis ng bansa si Shaznei" kabadong sabi ni Venice.

"ano?!" kaagad akong tumayo sa upuan ko pero hinawakan ni Joshua ang braso ko.

"sa kotse bilis" sabi niya saka sinenyasan yung iba.

Malapit na kami pero tangina traffic pa nga. Hindi siya pedeng umalis. Kailangan ko pa siya.

"sumunod nalang kayo" sabi ko saka bumaba ng sasakyan.

"pre!"

"gago, Nathan!"

Tumakbo ako papunta sa airport at nagawa ko namang makarating doon sa oras. Hinanahap ko sila kung saan saan habang hinahabol ang hininga. Susuko na sana ako pero nakita ko ang maleta ni Shaznei kaya sinundan ko agad ang nagtutulak noon.

"Shaznei!" sigaw ko. Humarap siya pati narin si Kai. Lumapit si Kai saakin para pigilin ako na makalapit kay Shaznei. Dumating narin ang mga kaibigan ko at pinigil rin nila ako.

"tama na pre"

"Shaznei!" tawag ko sakanya pero tumalikod lang siya at nagsimulang maglakad papalayo ng dahan dahan.

"wag kang umalis please!"

"wag mo akong iwan!" sabi ko habang may mga papalapit na guard para pigilin ako.

"babe! Shaznei! gagawin lahat, wag ka lang umalis! Shaznei sige na o!" sigaw ko habang pumapatak ang mga luha galing sa mata ko.

"please! hindi ako kasing tapang mo! hindi ko kayang gawin to ng wala ka! Shaznei naman, wag ganito!" pagpunas ko sa luha ko.

"paano yung mga pangako mo?!"

"iiwan mo nalang ako ng basta basta?!"

"Shaznei! yung mga plano natin, wag mo namang sayangin!"

"diba sabi mo tayo hanggang dulo?! wag mo akong iwan, nakikiusap ako. Shaznei, wag ganito please"

"Shaznei naman! wag naman sanang ganito!" sunod sunod na sigaw ko habang pinipigil ng mga guard at mga kaibigan ko.

"Shaznei please" bulong ko.

"Nathan, tama na, let us live in peace, please? para kay Shaznei?" napatigil ako dahil sa mga sinabi niya. Ngumiti ako saka nagpunas ng luha.

"ang swerte mo kasi ikaw yung pinili niya, pakiingatan siya ha" sabi ko saka tumingin ng huling beses kay Shaznei at sakto namang nakatingin rin siya kaya ngumiti nalang ako saka naglakad papalayo. Sinakay nila ako sa kotse saka nagmaneho palayo.

"pre sabi ko naman sayo e" sabi ni Joshua habang naglalakad kami.

"tama na iyak pre, wag mong araw arawin" payo ni Ace.

"doon mo muna patirahin sainyo, Joshua" sabi ni Venice.

"wag na, doon nalang ako saamin" sagot kohabang nagtatype.

"alam kong nahihiya ka kaya sasamahan ka namin!" pakikisali ni Ace.

"doon na muna kayo sa bahay, baka kung ano mangyari dito kay Nat kapag hindi natin kasama" sabi ni Joshua.

"tigilan mo muna yang pagiyak mo, bukas nalang kamo ulit" sabi ni Joshua.

"baka bumaha jan ha, tama na kasi iyak pre makakamove on ka rin" sabi ni Ace. Mas lalo akong naiyak tangina.

06/23

"Joshua!" tawag ko sakanya dahil kakain na.

"hoy, Joshua!" tawag ko ulit saka tumayo para maglakad papuntang balcony.

May kausap siya sa telepono at nakatalikod.

"paano pag-" naputol ang sasabihin niya ng magsalita ako.

"Joshua kain na" gulat siyang tumingin saakin at ibinaba ang telepono.

"susunod ako" sabi niya saka ngumiti. Tumango lang ako.

Bumalik na ako sa kusina para umupo kasama nina Ace at Xander. Minsan kasi nandito rin yung mga babae pero ngayon wala sila, bawal naman silang tumira dito kasi alam mo na, babae saka lalaki kami dito.

For me, one of the most painful goodbyes are the unsaid and never explained ones.