Safe With You

•36•

I lost a friend -Finneas, Apologise - one republic, worldstar money -joji gibi gibi

Yatağının yakınında duran yemek masasının üzerindeki laptopa doğru güç bela uzandı ve onu açtı, kameraya tıkladığında ekranda kendini gördü ve kayda almadan önce birkaç kez gülümsemesinin üzerinde çalıştı. Kayıt için klavyede bir tuşa bastıktan sonraysa geri çekilerek duruşunu biraz düzeltmeye çalıştı ve yüzüne bir gülümseme yerleştirdi, ellerini önünde birleştirmişti ve laptop'ın kamerasına baktı.

"Merhaba. Ah, bu şeye nasıl başlayacağımı bilmiyorum."

Kelimeleri kafasında toparlamaya uğraşıyordu, arada dudaklarını yalıyor ya da sıkıca birbirine bastırıyor, bazen de bakışlarını yukarılarda bir yere dikip sessizce iç çekiyordu.

"Bunu hazırlamak istememin sebebi; ne zaman dönersin bilmiyorum ve belki de o zaman geç olmuş olur v-ve ben... şey, ben sadece veda etmeden ayrılmamız ikimizin de hoşuna gitmez diye düşündüm. Ya da ne bileyim, belki ameliyata girişimi görürsün ama işler yolunda gitmez ise, tam da beklendiği gibi, umarım bu kendini toparlamana yardımcı olur. Ya da yalnız hissettiğinde... Her neyse işte, sen beni anladın, biliyorum. Gariptir ki konu sen olunca kelimelerle aram iyi olmaz oluyor, eski zamanlardaki gibi."

Son cümlesiyle kendi kendine hafifçe güldü.

"Bunu senin için kabul ettim. Ve gerçekten, gerçekten umuyorum ki bu iş kimsenin beklediği gibi bitmez de, birimiz diğerinin yanından ikinci bir kez zamansızca ayrılmaz."

Devam etmeden önce biraz bekledi, boğazına oturan yumruyu yok etmeye çalışıyorken orayı ovalamıştı fakat aksine bir de gözleri dolmuştu, onları hızla sildi.

"Ne söylersem söyleyeyim, kendini suçlayacağın gerçeği beni üzüyor."

Dayanamadan başını eğerek gözyaşlarını serbest bıraktığında bir hıçkırıkla sarsıldı, elini yüzüne götürmüştü. Kendini kaybetmemek için kasıldı ve ağlamamak için zorlandı. Kafasını kaldırdığında başta kameraya bakmıyordu ve burnunu çekti.

"Ama sen başıma gelen en güzel şeysin, bunu sana defalarca söyledim ama ne kadar söylersem söyleyeyim yeterli olmayacakmış
gibi hissediyorum."

Bir anda ellerini havada sallamaya başladı.

"Kendini suçlayacak mısın? Pekala, bunu yapmak fazlasıyla kolay. Yıllarca sana işkence edenlerle iş yapan ben de suçlu hissediyorum, daha önce seni bulamayıp buna sebep olan benim, her şeyin sorumlusu benim. Gördün mü? Kolay. Senden zor olanı yapmanı istiyorum Rogers, bunu son dileğim olarak alabilirsin. Kendini suçlayarak dışarıya kapanmak, hayatını kaydırmak çok kısa bir süreni alır, inan bana. Zor olanı yap ve hayatına devam et. Tüm arkadaşların yanında olacak.
Ben de yanında olacağım."

Gözlerini bir kez daha sildi ama artık ağlamıyordu, çoktan kendini toparlamıştı ve hatta son konuşmasında biraz sinirliydi de, şimdiyse ifadesini yumuşattı.

"Senatörlerin karşısında otururken yanında olmadığım için üzgünüm. Eminim o videoları izlemek senin için tahmin edemeyeceğim kadar yıkıcı olacaktır, olmuştur ve bunun için özür dilerim fakat en azından peşini bırakmaları gerekiyordu. Sana yeni bir sayfa açmak için çok çalıştım. Üzgün olduğum konulara gelirsek; liste bayağı uzun. Doğum günümde sergilediğim hareketler için herkesten özür dilerim, ve önceki birkaç günü olanlar için de. Ve Bucky, sadece ikimiz varken usanmadan kıçımı topladığın zamanların hakkını ödeyemem. Sadece... Hepinize teşekkür etmek istiyorum."

Şimdi şakacı kişiliğine biraz bürünmeye başlamıştı işte, bir elini dramatik bir edayla göğsüne yerleştirdi ve uzaklara bakarken gülmemeye çalıştı.