Bir Küçücük Civciv | Tamamlandı

/3/

Herkese merhaba!

Okunma sayımız çok güzel artıyor ancak bölümü 200 kişi görüyorsa 20 oy alıyor yalnızca.

Bu biraz can sıkıcı. Yıldıza dokunmak çok zor bir şey değil. Eğer okuyup zevk alıyorsanız bana da yazmak için bir heves bırakmalısınız

O yüzden lütfen ama lütfen oy verip yorum yapın 😌

BURAYA YAZDIKLARIMA DA LÜTFEN GÖZ GEZDİRİN ÖNEMLİ ŞEYLERİ KAÇIRIYOR OLABİLİRSİNİZ

Uzun bir bölüm keyfini çıkarın:))

En altta Eylül'ün Instagram gönderisi var:)) Oradan kızımıza yorum yapabilirsiniz

İyi Okumalar!

🐣

Günümü güzelleştiren mesaj, hiç ummadığım birinden gelmişti; Çağlar'dan. İşe geri döneceğini, gün içinde Bade ile ilgilenip ilgilenemeyeceğimi sorguluyordu. Yüzümdeki büyük gülümsemeyle seve seve Bade ile ilgilenebileceğimi yazdım. Bir haftanın sonunda aklının başına gelmiş olması beni istemsizce mutlu etmişti. 

Yataktan kalkıp dişlerimi fırçaladıktan sonra saçlarımı tepeden at kuyruğu yaptım. Yanımdan ayıramadığım telefonum o sırada çalmaya başladı. 

"Efendim Kemal?" 

"Çok satanlarda yerini hazırladık!" Sesi çok eğlenceli geliyordu. Benim ise tek hissettiğim derin bir sıkıntıydı. Kendimi odaklanmaya zorluyordum. Aylardır bu anı bekleyen okuyuculara haksızlık etmemeliydim ama gülüp eğlenebilmek için çok erken gibi geliyordu. Melek hikayenin sonunu bile öğrenememişti. Mutsuz sonu okuduğunda bana kızacaktı. Neden yaptın, diyecekti. Tepkisini asla öğrenemeyecektim. Dolan gözlerimle birlikte aynadaki aksime baktım.

"Bugün geleceğim," dedim titrek sesimle. "Bade de yanımda olacak. Seda'yı benimle bırakır mısın? Birkaç saat ilgilense yeterli." Aynadaki bakışlarımı çekip odama girdim. Hoparlöre alıp üzerimi giyinmeye başladım. 

"Tamamdır. Küçük hanımla ben de tanışmak isterim." 

"Orada olursan tanışırsın. Kapatıyorum şimdi." Omzumu açıkta bırakan tişörtümü şortumun içine atıp yüzüğümü elime geçirdim ve odamdan çıktım. Annem kahvaltıyı hazırlamaya başlamıştı. Hiç beklemeden ona yardım için kolları sıvadım. Bizim günlerimiz hep aynı başlardı. Ben evde olursam keyif yapa yapa kahvaltı eder, ardından hemen bir Türk kahvesiyle şenlendirirdik kendimizi. Sadece ikimiz olmaya alışmıştık. Zor olmuştu ama bir süre sonra imkansızlığını yitirmişti.

"Günaydın," dedim gülümseyerek. 

"Günaydın annem. Bir yere mi gidiyorsun?" 

Kafamı salladım hızlıca. "Kitapları imzalamaya gideceğim." Hızla bana döndü. Annem kitaplarımı çok destekliyordu. Dediğine göre ilkokulda başlamıştım yazmaya. Hayal gücüm çok genişti ve daha önce aklına hayaline sığmayacak şeylerden bahsettiğim için beni doktora götürmeyi bile düşündüğünü itiraf etmişti. Lisede katıldığım yarışmalarda sanki tıp kazanmak için çabalıyormuşum gibi davranırdı. 

İsteklerime destek verdiği için onu her şeyden daha çok seviyordum. Boş şeylerle uğraştığımı iddia edip benimle ilgilenmemezlik yaptığı için hep onun gibi bir anne olmak istemiştim.