Im His Bitch (COMPLETED)

Chapter 39

Joumelyn's POV

Bakit ganon? Akala ko pa naman naririnig nya lahat ng sinasabi ko nung tulog sya. Tsk, marami talagang namamatay sa maling akala. Tulad ko, patay na yung puso ko. Kanina pa akong nasa labas ng room ni Jason at nakatingin lang sa pintuan nuon. Nag-iiwas lang ako ng tingin kapag may nalabas at napasok duon. Hindi ko magawang tingnan si Jason, kahit silip lang sa kaunting kawang ng pinto sa tuwing may papasok at lalabas doob ay hindi ko magawa.

Knowing na masaya sya ng makita yung mga magulang nya pero ang sama ng mood nya kapag ako na ang kaharap is do damn masakit. Sobrang sakit na mas gugustuhin ko na lang magpakamatay. Wala na akong ginawa kundi umiyak ng umiyak. Tinawagan ko na din si kuya pra sabihin na gising na si Jason. Masaya sya syempre.

Lumbas si tita at nag-aalalang tiningnan ako  kahit na masaya sya dahil nagising na ang anak nya. Pinunasan ko na lang ang luha ko at mapait na ngumiti sa kanya.

"Ayaw ka nyang kausap hija. Pero baka, bukas o makalawa, mag-uusap na din kayo"sabi nya at napatango tango naman ako saka bumuhos nanaman ang mga luha.

Hindi ko na magawang makapagsalita, ayaw ko. Masyadong masakit, baka kung ano lang ang masabi ko sa mga taong nasa paligid ko kapag nagsalita ako. Hihintayin ko na lang ang time na gusto na nya akong kausap.

Hinaplos ni tita ang buhok ko at umalis sa tabi ko. Sakto namang dumating na din si kuya. Nakangiti syang nagalalakad papunta sa gawi ko pero agad na nawala yung ngiti nya at nagmamadaling lumapit sakin. Yinakap nya ako at lalo ako napahagulhol sa dibdib nya.

"Shhhhh, tahan na. Anong nangyari?"pabulong na tanong nya.

"H-he don't want to t-talk to me"sumbong ko at patuloy na naiyak. Inilayo ko sya ng konti pero mas lalo nyang hinigpitan ang pagkakayakap sa akin. Hindi iniinda kung mabasa man ang damit nya.

"It's okay, I'll talk to him, okay.? Tahan na, magiging zombie ka ulit"pambibiro nya at humiwalay sa pagkakayakap. Hinalikan nya ako sa buhok at tumayo na saka pumasok sa kwarto ni Jason.

"Kuya!"rinig ko ang boses ni Jason. Masaya sya, samantalang ako, sobrang lungkot at sobrang sakit ng puso..

"Hey, how are you?"tanong ni kuya.

"Ayos na ako, tsk. Tatanga tanga kasi yung bumunggo sakin eh, alam na may aalis na kotse. Dere-deretso." nagsusumbong na sabi ni Jason. Napangiti naman ako. Marinig lang sya na masaya ay gumagaan na din ang mood ko pero hindi ko maitatanggi yung sakit na hindi na yata mawawala sa sistema ko.

I heard a chuckle.

"Sila naman ang gumasyos dito sa ospital, kahit na mayaman kayo. Pati tatanga tanga ka din, bawal mag drive ng lasing"pangangaral ni kuya.

"Eh sa gusto kong makita si...sino nga ang gusto kong makita nung araw na yun? Hindi ko maalala, lasing na talaga ako"rinig kong pagke-kwento ni Jason.

Akala ko pa naman ako na yung gusto nyang makita.

"AY alam ko na, si Charlie. Miss ko na yun, nasan na kaya sya? Inaalagaan kaya sya ng maayos nila mommy"biglang lumakas ang boses ni Jason.

Mas lalong nadagdagan ang sakit na nararamdaman ko. Hindi na nya ba ako mahal?

Did he gave up already?

Kasi ako hindi pa.

....okay lang mapagod, basta wag ka lang mag give-up...

Naalala ko nanaman yung sinabi ni kuya. I will never give-up alam kong mapapagod ako at panghihinaan ng loob pero hindi ako maggi-give up. Magkakapatayan tayo.