The Night When He Changed (Valdemora Series #4)

Chapter 31

Isinuot ko ang uniporme. I still look like the old working student who used to work for someone. Napatingin ako sa repleksyong nakikita. Nothing changed. It's just that my hair became longer.

Hindi na ako nakapag-isip pang pagupitan dahil mas gusto kong pahabain na ito ngayon. I cut it sometimes but only a few inches. I still wanted to look the way I looked like before.

I still work. Nga lang, hindi na para sa isang tao.

I decided to not tie my hair and went out of our house. Saglit akong nagpaalam kay Mama na ngayon ay nakaupo, mag-isang kumakain.

Though I wanted to join her, I still have to go to work early. Kaya naman imbes na hayaan siyang mag-isa doon, I sat in front of her.

Hindi bale nang ma-late, basta't masamahan lang siya rito. She always wishes me to eat together with her but time's not cooperating. Ilang taon rin naman kasi siyang nangulila sa akin.

"Ma," I kissed her cheek. Wala ngayon dito si Dahna dahil mayroong importanteng inasikaso. She's fetching her fiancé. Tapos dito sila mananatili sa bahay mamaya bago pumunta ng Galleria upang makipagkita sa iba pa niyang pamilya.

She smiled at me. Hindi mawala ang kanyang tingin sa akin. Probably wondering why I managed to join her here though my time's running already.

"Hindi ka ba talaga pwedeng hindi magtrabaho?" I can sense the concern on her voice. Napahinga ako ng malalim saka uminom na lang ng kape at kinain ang tinapay.

For the past years, I can only count on how many times I've spent breakfasts, lunches and dinners with my mother. Mas babad ako sa trabaho kaysa rito sa bahay.

Working became part of my life. Hindi na yata naialis iyon pa sa buhay ko dahil kahit kailan, hindi ko naman naisipang tumigil.

"Sorry Ma kung hanggang dito, may ginagawa ako. I promised to work for us, for our dreams. Kaya unti-unti na nating natutupad at hindi pwedeng tumigil ako, Ma," I said sincerely to her. This time, it was her who took a deep breath.

I squeezed her hand to assure her that I can still do anything. Nawalan man ng importanteng tao sa pamilya namin, hindi dahilan iyon upang tumigil sa lahat, lalo na sa mga pangarap ko.

"Huwag mo naman sanang pagurin ang sarili mo. Sapat naman na sa akin iyong mga paghihirap na ginagawa mo kaya hindi ka naman dapat nandito para magpagod ulit."

Tila isa akong matigas na batang ayaw sumunod sa kanyang pangaral. At the end of the day, my decision will still be the final.

Hindi dahil sa matanda na ako kaya ko ito ginagawa. I know what my decisions can bring me. Hindi naman ako didiretso sa isang bagay na alam kong magdadala sa akin ng kapahamakan.

It happened. Sa huli, iyong kagustuhan ko pa rin ang nanaig kung kaya't natagpuan ko na lang ang sariling nagtatrabaho ulit. I am still a server but on a coffee shop now.

Halos dito ang nagiging lugar ko tuwing nakakauwi ako sa aming lugar. I wanted to work here though it doesn't need any of my help. Pero mas gusto ko pa ring tumulong.

I serve every customer's orders. Matrabaho kaya hindi naman pwedeng tumigil ako. I wanted to show them that at least, I can be the worker they are wishing for.

Marami ang mga customers na pumupunta at hindi ko naman pwedeng paalisin ang mga iyon para magreklamo. I have some assistants so their help is a big thing for me.

Kahit papaano ay naitatawid ko ang araw na hindi masyadong napapagod. I can still manage to smile before I sleep at night.

I have work abroad, yes. And I got a chance to have my little business here so that, whenever I am on my vacation, I have something to do. Naging madali ang lahat sa akin. I gave chances to those people of Galleria to work in here so that they can have their money.