The Night When He Changed (Valdemora Series #4)

Chapter 39

I suffered, we both suffered in our lives for the past years. Iisang tao ang may dahilan. Sa loob ng ilang taong pagdurusa at nanatiling nasa ilalim, ngayong nakaangat na ako ay parang naging sa tabi ko ang mga kagustuhan.

I am just a normal worker on his house who was dreaming to improve our situation before. Nagkagusto at patuloy siyang ginugusto kahit na alam kong malabo niya akong mapansin.

Now that the time has come for the both of us, though I am still haunted by the past sometimes, I guess, this will be the start for another years to come.

Nakuntento na ako dati dahil naging girlfriend niya. Hindi ako humiling na sana ay mapangasawa siya kasi alam kong hindi naman mangyayari iyon.

I began sipping the wine. Nasa upper deck ako ngayon, malayang tinatanaw ang mga bituin habang nakahiga ng bahagya sa sun lounger.

Pagkatapos ng naging usapan ay hinayaan ko ang sariling magkaroon ng kaunting oras dito. Mas pinili kong mapag-isa at hindi siya makasama sandali.

He made me worried earlier and I can't still forget that. Iyong mga iniisip kong posibleng nangyari sa kanya ay nabura dahil sa maayos nitong kalagayang nasaksihan ko.

He is more than fine. Sadyang ako lang talaga ang masyadong nag-aalala sa kanya.

Tahimik ang dagat. Hindi maalon at masarap sa pakiramdam ang ganitong nasasaksihan. Yacht is too big for us to stay together in one place. Ngayon ko susulitin ang gabi nang walang iniisip na iba.

Liking someone for years is not that new especially to me. Na kahit sa kabila ng lahat ng kahirapang napagdaanan, nag-iisa pa rin ang laman ng puso ko.

It's like I am still that Zaeia. Nagiging matapang lang kapag wala si Cedrick sa harapan ko. Nasasabing hindi ko na siya mahal kapag wala sa harapan ko.

And even he's right in front of me, I will still deny the fact.

Mahirap umamin ng katotohanan sa taong alam mong may alam tungkol sa iyo. In his case, he knows that I like him, on how many years I've endured his cold approach to me back then.

Natiis ko ang hindi niya pagkausap sa akin noon kaya parang kahit ngayon ay alam niyang may nararamdaman pa rin ako sa kanya.

Hindi nagbago. Siya pa rin naman.

It's always him even if my hairs will turn its color into gray. Ganoon ang nagagawa sa akin ng isang Valdemora. That I am still willing to accept him despite of the cruel past.

Natutunan kong maging matigas ang puso. I learned how to be mad at someone, but not for him. Siguro nga ay ganoon kapag masyado mong gusto ang isang tao. Baliw na nga ako sa kanya.

We're old enough to accept things. Ngayong magkasama kami sa iisang lugar, wala na akong takas pa sa kanya. I can feel his eagerness to me, to finally be back at him.

Sa ilang sandaling pananatili doon ay nakarinig ako ng mga yapak papalapit sa gawi ko. I moved my head to see him approaching now. He's wearing a sando and some simple jersey shorts. May kakaunting liwanag na narito kaya naman nakikita ko ang tattoo na nasa kanyang dibdib.

He sat and faced me. Hindi ko ito nginitan at nanatiling nakatitig lamang sa kanya.

"It's cold here. Why you should not go inside and take some rest?" napailing ako. Mas maayos ang nagiging pakiramdam ko rito.

"I like it here."

"Really? You're also the owner of this yacht, if you mind," that's it.

Iniisip ko lang na iyong mga kulay lang ang kanyang ibinase sa kagustuhan ko, hindi ko naman alam na pati ang yateng ito ay akin na rin?

"You're obsessed with me, huh? Bakit mo ba isinama pa ang pangalan ko bilang may-ari nito?"