The Night When He Changed (Valdemora Series #4)

Chapter 35

Just like what I did earlier, I did my best to not let myself be near at him. Mas binilisan ko ang lakad, wala nang pakialam sa kung sino at kung saan ako dumadaan.

Tinawagan ko si Dahna ngunit hindi naman nito sinasagot. She's probably busy this night. At hindi ko na alam kung bakit hanggang dito ba naman, nagagawa pa akong habulin ni Cedrick.

Based from his looks earlier, I don't think he likes seeing me getting tattooed. Na doon ako dinala ng pagtakas ko sa kanya.

Wala siyang pakialam sa kung anong gusto kong gawin. My body, my rules. The nerve of him to chase me?

Kahit ano yatang bilis ng lakad at takbo ko papalayo sa kanya, hindi umubra. I saw him, walking now beside me while looking at me using his mad look.

Doon lang ako tumigil at hinihingal na masakit na napatingin sa kanya.

I used my not so usual look to him. Iyong kahit kailan, hindi ko pa nagagawa sa ibang tao. Sa kanya pa lang.

"Stop following me. Kung hindi ka titigil, magtatawag ako ng pulis," I threatened him just to make him stop what he's doing.

Ngunit hindi yata ito nagpaapekto dahil hindi man lang nawawala ang galit sa kanyang mukha.

And as I started staring at him straightly, something burst inside me. Ang sandaling pagtitig ng diretso pa lang sa kanyang mga mata ay nakaramdam na kaagad ako ng takot, pangamba at sakit.

It never changed. Masyado siyang nakaaapekto sa akin.

"Why you look so scared whenever you see me? Handang-handa mo akong takasan para tuluyang makalayo," he bitterly said.

Humugot ako ng malalim na hininga saka nag-umpisa nang talikuran siya. I will not talk to him tonight. Hindi ko kaya at mas lalong madadagdagan lang ang pagkatakot ko sa kanya.

Of all people that I can encounter this night, I bumped into him. Hindi ko alam kung sinadya ba ng mundo na magkita kaming dalawa ngayon o ano.

Even at the coffee shop, he tends to visit me, not knowing that he's annoying the hell out of me. Sinubukan ko namang palakasin ang loob pero walang nangyayari.

"Zai," he called and then grabbed my wrist. Parang nakuryente ako sa uri ng kanyang pagkahawak dahil mabilisan kong inagaw iyon.

"Don't you ever touch me! I'm warning you, Valdemora. Wala kang karapatang hawakan ako," mariin kong sabi saka masamang tinignan ito.

His bemused look didn't made such an excuse to me. Wala akong pakialam sa kung anong iisipin niya basta ang akin lang ay ang tuluyang makalayo na sa kanya.

I just can't spend a long time facing him, the man I used to love, the man who became the closest person to my heart before who never protected me. Ang taong may apelyidong naging dahilan ng pagkabagsak ko.

My heart ached a bit. Tumalikod na ako ulit at handa na naman siyang iwan ngunit mabilis ang kanyang naging galaw.

He carried me, in a bridal style with all his might. Dahil sa gulat at pagkataranta, nagawa kong magreklamo. I did my best to seek for help but it seems like the people who surrounds us doesn't care at all.

Hinampas ko ito ng ilang beses at pinagmumura pero hindi niya man lang ako nabitawan. He brought me to the hotel and to my surprise, we're entering the same hotel where I am staying.

Mas lalo akong nagpupumiglas pero hindi nakawala sa kanyang bisig. I can be happy if he brought me to my room but to no avail.

Mas lalo lang nag-init ang ulo ko nang ipasok niya ako sa isang room at doon lang ako ibinaba.