His Heather

Chapter 28

"Uhm...maiwan ko muna kayo." Hindi ko na pinansin si Angela nang umalis siya dahil ang lakas pa rin ng tibok ng puso ko dahil buhat-buhat ako ni Aurcel.

Tinignan muna niya ako sandali kaya agad akong umiwas. Unti-unti siyang naglakad papunta sa bench na kinaroonan namin kanina and He slowly put me there. I thought he will remain standing in front of me but suddenly kneel down to check my ankle.

"Aray!" Napasigaw ako sa sakit nang hawakan niya ito at pisilin. Mukhang tinamaan talaga ako nang matindi kanina sa bato.

"It's swollen." Tinignan ko ito at namamaga nga. Mukhang napuruhan talaga.

Kasalanan 'to ng batong 'yon eh. Haharang-harang siya sa daanan ko.

Grr.

"Why are you still here?" Hindi ko alam kung anong sumanib sa 'kin at bigla ko nalang itong natanong sa kanya.

I thought He's mad at me because of our conversation earlier and to what happened at the woods. Akala ko ay umalis na siya kanina pero laking gulat ko nalang nang bigla siyang sumulpot.

"Do you want me to leave then?"

Mabilis akong umiling. He smirked,"Let me just help you here and maybe after this, you'll no longer see my face." I was shocked to his sudden remarks. What does he mean by that? Is he leaving or he will avoid me again?

"W-what?"

"Masyado ng maraming nangyari sa 'tin, Kaye. Don't get me wrong huh? But I guess it will be better if we give ourselves some space." 

Hindi ako nakasagot sa sinabi niyang 'yon. It's like I became mute for a seconds, finding it hard to even speak a word. I know what he means but I still don't understand why he will do this.

"Kailangan ba talagang lumayo ka sa 'kin?" Nagbabadya na namang bumuhos ang mga luha at bakas sa boses ko ang sobrang lungkot.

Kung kanina ay pilit kong pinapatatag ang sarili ngunit ngayon ay hindi ko na kaya. Just by thinking that he will leave me, it broke my heart. No'ng mga panahong iniiwasan nga niya ako ay hindi ko na kaya. Paano pa kaya kung talagang hindi na siya magpapakita sa 'kin, permanently?

"It's hard to, but yeah. We need to cool down for a while. Maybe this is happening to us because we aren't meant to be together for now. And maybe, this is a way para makita mo talaga kung sino ang totoong mahal mo."

Dumadating talaga sa punto ng ating buhay na kailangan nating palayain ang isang bagay or worst, isang taong napakahalaga sa 'yo. Hindi dahil ayaw na natin kundi dahil ito ang nararapat. Ang pinakamahirap pakawalan ay ang mga taong importante sa 'tin. Even though we didn't became an official couple, alam kong kahit sa konting oras at panahaon ay naiparamdam namin sa isa't isa ang nararamdaman namin.

Bidding a goodbye to someone you love doesn't mean that you both are not destined but it's just part of the challenge. Dito talaga matetest ang tatag ng nararamdam niyo at kung gaano ito katotoo. Pero hindi natin alam na baka sa paraang ito ay may darating pa palang iba na mas hihigitan ang pagmamahal na binigay sa 'yo ng taong 'yon.

But no matter what happens, my heart will still stick to him...

"Thank you for everything, Aurcel." Umangat ang tingin niya sa 'kin. Binitawan muna niya ang paa ko saka tumabi sa kinauupan ko.

My heart skipped a beat.

He held my right hand tightly. Mabuti nalang at hindi ako pasmado kundi nakakahiya talaga. Ang lambot pa naman ng kamay niya. Napailing ako dahil hindi ito ang tamang panahon para sa mga kalandiang nasa isip ko ngayon.