Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ölüm güzel şeydi...
Huzurlu, sessiz ve karanlık.
Mutluydum, çünkü en büyük dileklerimden biriydi denize kavuşmak.
Şimdi beni kollarını almış, bana huzur vereceğini fısıldıyordu.
Nefes almıyor ama çırpınmıyordum da çünkü bana fayda sağlayamayacağını biliyordum.
Denizin içinde gözlerimi araladığım da gördüğüm selülitle gözlerimi tekrar sonsuzluğa kapattım.
Bu sefer gerçekten özgürdüm, kafesi kırmıştım.
***
"Deriiinn!!" Adını ne kadar haykırırsam haykırayım, Derini göremiyordum.
Ellerimin arasından kayıp gitmişti, tutamamıştım onu.
Arkasından denize atlamak için çırpınsam da çevremdekiler izin vermiyordu.
On kişinin altında kalmıştım, üstümden kalkmıyorlardı. Bağırmaktan gücüm bile kalmamıştı.
"Deriiinnn!!!" Belki sesimi duyar diye sürekli adını haykırıyordum ama gelmiyordu.
Derin denize düştükten sonra vapur durmuş, sahil güvenliğe haber vermişlerdi.
Elif olayın şokuyla hiçbir şey yapmıyor, tepki vermiyordu. Ben burada kendimi parçalarken o boş boş denize bakıyordu.
Derini o itmişti her şey onun yüzündendi.
Güç bela beni kene gibi saran adamları üzerimden ittiğimde bütün siddetimle Elif denen kadının üzerine yürüdüm.
"Senin yüzünden! Derini sen ittin!" Haykırışlarım onu korkutmuştu, oturduğu yerde irkilmişti.
Kollarımdan tekrar tutulduğum da çırpındım, bunu o kadının yanına bırakmayacaktım.
"Derine bir şey olursa, yemin ederim seni yaşatmam! Duydun mu beni?!"
Tepki vermek yerine mal mal suratıma bakması beni daha çok sinirlendiriyordu.
"Bırak! Tamam bırak!" Adamların kollarından tekrar kurtulduğum da sahil güvenliğin yanına gittim.
"Bulamadınız mı hala?" Adamla bakışlarımız kesiştiğin de irkilmişti.
Korkması normaldi çünkü bende kendimden korkuyordum. Derine bir şey olursa geride yaşanacak hiçbir şey bırakmazdım.
