Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
YARALI'M "VIII"
Her can ölümü tadacaktır...
Insanoğlu bunun bilincinde mi değildi, yoksa ölümsüz olduğunu mu zannediyordu.
Küçük dağları ben yarattım diyen herkes şuan toprağın altında değil miydi?
Her şey bir anlıkken, ölüm bir nefes kadar uzağımızdayken, neyin savaşını yapıyorduk?
Az önce esip gürleyen, her şeyi yapabileceğini haykıran adam şuan yerde kanlar içerisinde uzanıyordu.
Işte her şey fani ama ölüm aniydi, ruh bir kere bedeni terk ettikten sonra bedenin hiçbir önemi kalmıyordu.
Elif yanıma geldiğin de dizlerinin üzerine çöküp Emir'in nabzını kontrol ediyordu. "Ölmemiş ama yakında ölür, hemen burdan gitmemiz lazım."
Ben olanların şokunu atlatamamış bir şekilde Emir'e bakarken Elif'in buz gibi sesiyle irkildim.
"Aptal aptal bakıp durma Derin, kendine gel buradan gitmemiz lazım!" Sesini yükselttiğin de gözlerimi kırpıştırmaktan başka bir şey yapamadım.
Kendime gelemiyordum sanki bütün vücuduma felç inmiş dilim lâl olmuştu, konuşamıyordum da.
Ayağa kalktığında kolumu tutup beni sürüklemeye başlamıştı, Zar zor kendime gelip kolumu Elif'ten kurtardım.
"Emir'i bu halde burada mı bırakıcaz?" Üzerimde ki şoku atlatamıyordum ne kadar zorlarsam zorlayayım gözüm tek bir noktaya dalıyordu.
"Napıcaktık Derin, sırtımıza yüklenip hastaneye mi götürücektik?"
"Onu bu halde bırakamayız." Emir'e doğru yürümeye başladığım da kolumdan sertçe tutulup durdurulmuştum.
"Ben o pisliği sen onu tedavi et diye vurmadım, varlığını dünya üzerinden silmek için seni kurtarmak için vurdum. Şimdi gitmemiz lazım cesedini hayvanlar ortadan kaldırır."
Elif'in bu davranışı kanımı dondurdu, her ne olursa olsun bir insanı ölüme terk etmek ne kadar doğru bir davranıştı?
"Biz onu bırakıp gidersek bizim Emir'den ne farkımız kalmış olucak, Emir'i buradan götürmemiz lazım onu burada bırakamayız!"
Kolumu Eliften kurtarıp Emir'e doğru koştum, dizlerimin üzerine çöktüğüm tekrar nabzını kontrol ettiğim de hâlâ nabzı atıyordu.
Elif yanıma geldiğin de tekrar kolumu tutup beni ayağa kaldırdı. "Derin senin derdin ne? Sende istemiyor muydun bu adamın ölmesini? Ikimiz de çok iyi biliyorduk ki bu pisliğin ruhu çıkmadığı sürece seni rahat bırakmayacağını, şuan neyin vicdanını yapıyorsun?"
"Evet diyordum ama gerçekten öldüreceğimden değil, biz katil miyiz Elif, adam öldürmek ne? Bu vicdanla ben nasıl yaşayacağım?"
Elif için ne kadar basitti bir insanın canı? Karşımda ki ne kadar kötü birisi olursa olsun genç yaşında ölmeyi hak etmiyordu.
