I Love You My Bestfriend (ILYMBF)

Chapter 12: The Condition

-CZARINA-

At dahil nga nandito na ulit si Ford, nagkaroon na ulit nang ingay dito sa bahay. As usual, nag-aaway nanaman kami sa isang simple na bagay. Wala naman kaming ibang pinagkakaabalahang iba kundi ang magbangayan nang magbangayan.

“Tara na nga kasi, samahan mo na ako don”

Nakaupo pa rin siya sa couch at seryosong nanonood ng PAW PATROL. Kapag ganiyan talaga ang palabas, hinding hindi ko siya napipilit.

“10 minutes!” he said without looking at me.

Hays! Kung marunong lang talaga ako mag-drive, hinding-hindi ko na siya pipilitin na ipag-drive ako.

“Tara na nga kasi!”

Hinila ko pa siya pero masyado siyang mabigat kaya hindi ako nagtagumpay. Niyayaya ko kasi siya na pumunta sa TAN'AWAN. Matapos niya akong dalhin doon noong nakaraang Sabado ng gabi, gusto ko na pumunta ron palagi kapag may gusto akong pag-isipan nang maayos. That place is very relaxing. Nakakapag-isip ako nang maayos sa lugar na ‘yun. Now, I have to go there matapos nanaman akong bigyan nang isipin ni Dixon.

“Fine!”

I know that it’s against his will, but it doesn’t matter anymore. What important is, pumayag siya. Against or not, at least pumayag.

Tumayo na siya at pinatay ko na rin ang tv. Nagpaalam na rin kami kay dad na lalabas kami. Pumayag naman basta on/before 10pm dapat nakauwi na kami. Well, masyado pa namang maaga. It’s just 7pm, at hindi naman kami magtatagal don. Kailangan ko lang talagang makapag-isip nang maayos.

Pumunta na siya sa may driverseat kaya kumusa na akong tumabi sa kaniya. A typical boy will open the door for girl, pero ang bestfriend ko? Mukhang hindi alam ang manners na ganon.

Sinimulan na niyang paandarin ang kotse niya. Aminin man niya o hindi, alam kong ayaw niya talagang sumama. Mas gugustuhin pa niyang manood ng PAW PATROL kaysa sumama sa’kin. Napaka supportive ng bestfriend ko ‘di ba?

“So now that we’re here, what’s we gonna do now?”

Binitawan niya ang manebela at tumingin saakin. Hindi ko siya sinagot at binuksan ko na ang pinto. Thanks to the night sky and to the good weather dahil masisilayan kong muli ang magagandang bituin sa langit.

Lumabas ako sa kotse niya at naupo ako sa bumper nito. Hanggang sa namalayan ko nalang ma tumabi siya sa’kin.

“Ano ‘tong drama mo?”

He asked without looking at me. Nakatingala rin siya sa itim na kalangitan na punong-puno ng mga kumukutitap na bituin.

“Don’t tell me, it’s still him?”

Doon ako napatingin sa kaniya. If only I could tell him na humuhingi ng chance si Dixon, I would. Pero alam ko na hindi siya matutuwa kaya mas pinipili ko na sarilihin na muna ‘to.

“What if, may taong nakagawa sa‘yo ng mali and he’s asking you another chance? Bibigyan mo ba siya?”

Kumunot ang noo niya na tila ba nagtataka kung bakit ganito ako ngayon kadrama.

“Unahan na kita, it wasn’t him okay? Gusto ko lang hingiin ang idea mo about that”  of course I lied.

“Well, giving a chance depends on the sin that someone has done to you. Kung minor mistake lang naman, there is no reason not to give that person a chance. But if he/she almost done a chaos or made you bleak for a reason, I think you need more time to think whether to give him that chance he is asking or not. Hindi lahat ng pagkakamali nagagamot ng isa o dalawang sorry. Actions must be seen from that person. Let him prove himself that he’s sincere. On the second thought, giving a chance depends on the person herself, may mga tao na kahit gaano ka-minor or ka-major ‘yung nagawang pagkakamali, they don’t give another chance. They beleive that if you are able to commit mistake at first, you will be able to repeat it for times. Or the other way around, may mga taong minor or major mistake man ang nagawa, they always give a chance. They believe na masaktan man sila ulit o hindi, at least sinubukan ulit nilang magtiwala. Now, it’s up to you kung sino ka sa mga ‘yun”