I Love You My Bestfriend (ILYMBF)

Chapter 29: Hunting The Hunter

-CZARINA-

Unlike the usual day, nauna kaming lumabas ng room ni Russel. Magkatabi lang naman kami kaya madali ko siyang nasabihan na lumabas na kami kaagad. Sinubukang humabol ni Dixon saamin pero hinarangan siya ni Gwen.

Also unlike the usual, mas mabilis din kaming maglakad sa corridor. Maybe I just don’t want someone na humabol o sumabay sa’min sa paglalakad. Masakit pa rin ang loob ko ngayon, ayoko ng ibang makakasama maliban kay Russel.

“Czarina!”

I heard a familiar voice echoing meters away from my back. Alam ko naman kung sino ang tumatawag sa’kin so I don’t bother myself looking to him, nor stopped for him. Nagkatinginan lang kami ni Russel, gets na rin niya siguro kung bakit hindi kami huminto.

“Czarina wait!”

Hindi ko pa sana siya balak na harapin pero puwersahan niya akong hinawakan sa kamay dahilan para mapalingon ako pabalik sa kaniya.

“Ano pa ba? Ano pa ba ang dapat mong sabihin? You got our blessings already, so what else you want to say?”

I tried to compose myself and act as if I wasn’t affected, but deep inside, para akong sinasaksak sa sakit sa tuwing nakakaharap ko siya.

“Hindi kita maintindihan, Czarina. Gusto kong sabihin sa‘yo na.. na mal—”

“Ford!”

Before he could finish his statement, a familiar voice butted in that caught his attention. It was Mikee, the usual girl who really likes interrupting.

Lahat ng mga mata namin ay kusang natuon sa tumatakbong babae papunta sa direksiyon namin. She looks worried and helpless. What ever bothering her is surely a serious one.

“Ford si nanay, sinugod raw siya sa hospital... Please, samahan mo‘ko para makapunta ako kaagad.. She needs me there”

Maluha-luhang paliwanag ni Mikee nang makalapit na siya sa’min. Agad namang nabahala si Ford at mukhang nataranta. Siyempre, problemado nga kasi ang girlfriend niya. What else should I expect from a boyfriend?

“Czarina I’m sorry, I‘ll talk to you one of this day, okay? Kailangan ko lang siyang samahan. Mikee, let’s go!”

Agad na kumaripas nang takbo ang dalawa papunta sa sasakyan ni Ford. Sinundan ko na rin nang tingin ang dalawa hanggang sa tuluyan na silang nawala sa paningin ko.

Once again, umiksena nanaman ang Mikee na ‘yon. Kaya imbes na maawa ako sa kaniya, parang mas nabubuwiset ako lalo. Hays!

“Are you okay?”

I looked to my right side to face Russel. Siguro napansin niya na hindi talaga ako okay dahil sa nangyari. I forced a smile before answering him.

“I’m fine, tara na”

I said tapos nagsimula na kaming maglakad palabas ng campus. Dahil nga sa nagmadali kaming lumabas ng classroom, nakalimutan kong hindi pa labasan sina dad, he still has to stay for another 30 minutes sa school to fix something kaya, sumama na ako kay Russel sa paglalakad. Total, malapit lang naman ang bahay namin. Walking distance lang kumbaga.

Naging tahimik lang kami sa paglalakad hanggang sa biglang may dumaan malapit saamin na puting kotse. Bukas ang bintana nito kaya natanaw ko ang pamilyar na lalaki na nagda-drive nito.

It’s been a while since I last saw him, nong birthday pa ata ‘yun ni dad? Pero ‘yung kaba na dulot sa’kin ay hindi nagmaliw. It is the same fear I have felt during our first meeting. I felt threatened kahit hindi naman nagkasalubong ang mga paningin namin.