Kabanata 41

26 1 0
                                    


Kabanata 41

Happiness

I was walking fast. Frowning. While Gen is walking behind me. Probably laughing at my back. I didn't look back or something just to embarrassed myself. I don't want him to see my red burning cheeks. Tuloy-tuloy lang akong naglalakad ng mabilis.

Nasa park parin kami hanggang ngayon, paalis na.

When I saw his car, my walk went faster. Hindi pa man ako nakakalapit ay rinig ko nang pinatunog 'to ni Gen. Binuksan ko ang pinto ng passenger seat at tinapon ang sarili ko sa loob. I was about to close the door when his hands held it to stop me.

My scowl deepened. One move, natakpan niya ako gamit ang kanyang anino. He went closer to me and opened the door wider. Wala akong nagawa kundi bitawan ang pinto ng kotse.

"What?" I asked. Frowning.

"What?" He raised a brow. Nananantya niya akong tinitigan. "I'm the one who's supposed to ask you that. So tell me. What is your problem? Why are you acting like that?" He narrowed his eyes.

I acted confused.

"What are you talking about?"

He chuckled without humor as he turned his head somewhere.Nanatili naman akong mukhang naguguluhan hanggang sa binalik niya ang tingin sa akin.

"That thing will not work on me, Amaia." He narrowed his eyes. "Kilalang. Kilala. Kita." He said emphasizing each word.

I rolled my eyes. Fine!

"You're my problem here, Gen. Bakit ka nagsinungaling sa bata na..." I swallowed hard. "That we're having a child?" I whispered like there's someone who will hear us.

My face flushed. Just by thinking that, I felt kinda uncomfortable.

Nagsalubong ang kilay niya. "Ano naman ngayon?"

I scoffed. "Anong ano naman ngayon?"

"It's not like it was a big deal. I was just making fun of her. Isa pa... " Sinadya niyang bitinin ang sasabihin, almost a whispered. He scanned my face and looked back into my eyes again. "Magkakaanak naman talaga tayo, 'di ba?" He said with his raspy and sensual tone. Like he was trying to seduce me. "I mean... not for now but in the future. What'd you think?"

My heart startled. I swallowed hard as I'm fighting his stares. And I can't believe I can complement him right now. This man's eyes are very dark yet beautiful, mysterious yet you'll find peace just by looking at those. Like a night, madilim pero nagagandahan ng iba, at dahil sa katahimikan nito, minsan nakakamisteryo, minsan naman mararamdaman mo ang kapayapaan. Hindi ko kinaya ang titigan hanggang sa nag-iwas ako ng tingin.

"Dapat ay hindi ka nagsinungaling. At anong magkakaanak tayo?" I looked at him agaim with a frown. "You sounded so sure. Hindi pa nga-" I paused.

Pinamulahan ako ng mukha sa naisip.

"Anong hindi pa nga?" His brows furrowed.

Inilingan ko lang siya.

Damn it!

"I'm just trying to say that don't say such things if it's not sure or something." Dahil minsan, ang sinasabi salungat sa nagaganap.

It's always like that to me.

Palaging iba ang iniisip- sinasabi ko sa nangyayari sa totoo. At natatakot akong isipin ang mga gusto niyang mangyari sa hinaharap. Ayokong isipin 'yon at umasa dahil baka mamaya, mag-iba pala ang ihip ng hangin. Sa huli, inisip mo lang, hindi nangyari.

Every Ending (COMPLETED)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon