Every Ending (COMPLETED)

Kabanata 31

Kabanata 31

Nothing

"Where do you want to eat?" I heard him asked while holding his car's door. He opened it for me.

"I'm fine. I don't want to eat, may cake naman na ako." I answered, still not entering his car.

Nakatayo lang ako sa harap niya habang siya'y nagdilim ang mga matang nakatingin sa akin.

"Meroon lang akong gustong malaman at sa tingin ko, may alam ka doon."

Tinitigan niya ako ng ilang saglit. Pumungay ang mata niya. He licked his lip as he gestured me to enter his car. He opened it for me, "Okay, but first... get in." He said in a serious way.

He obviously doesn't care about what I wanted to ask him. Pero kahit ganoon, pumasok pa din ako sa kotse niya.

Hindi ko siya tinitignan habang ginagawa 'yon. But I felt that he's melting me with his stares, he's looking at my every movement that I'll make.

When I was already inside, I placed my things on my lap, kasama na din ang cake na itinake-out ko.

I watched him, walking his way on the driver seat until he opened it's door and went in. Napatingin siya sa akin kaya agad akong nagbawi ng tingin.

Alright, How should I start it?

Hindi na ako nagreklamo nang buksan niya ang makina ng kotse at magmaneho. Masyado akong abala sa pag-iisip nang hindi man lang napansin 'yon.

Nagising lang ako sa mga iniisip nang marinig ko siyang nagsalita.

"Wear your seatbelts, please."

Napatingin ako sa kanya ng ilang saglit bago nag-sink in ang sinabi niya. Tumikhim ako, ginawa ko ang sinabi niya at umayos ulit ng upo.

Isang beses ulit akong tumikhim oara kunin ang atensyon niya.

Sumulyap siya sa akin ng isang beses.

"Saan ba tayo pupunta?" Kinunot ko ang noo ko.

"Sa resthouse namin." Walang pakundangan niyang sinabi.

Nanlaki ng bahagya ang mata ko sa narinig. "B-bakit? Anong gagawin natin do'n?"

I gulped.

Tinikom ko ang bibig ko nang mapansing ang pangit naman ng naging tanong ko.

Tumaas ang kilay niya. "I'll cook for you. Bakit? Ano ba ang nasa isip mo?"

Pumula ang pisngi ko sa huli niyang sinabi pero mas nag-focus sa una.

"What?" I frowned to keep myself serious.

"What?" He asked back.

"Seriously, Gen?"

Seryoso niya akong tinignan. "I'm serious." Yes, he looks pretty serious now.

"Meroon naman na akong pagkain, oh." I even pointed my food in case he didn't notice it.

"And you'll expect me to let you eat that? Bakit? Mabubusog ka ba d'yan?"

I scoffed.

I can't believe we're talking about this small little thing. I can't believe he's making this a big deal!

"Oo! kaya nga binili ko 'di ba? Bakit? Ano bang problema mo dito sa cake, ha?" Medyo iritado kong sagot.

I'm really offended. Pakiramdam ko ay minamaliit niya ang binili kong cake. Maliit lang 'yon pero sobrang mahal, actually, 'yun pa nga ang pinakumara sa lahat ng pagpipilian kaya 'yon na lang ang pinili ko.