US 사랑의 숨겨진 기억

CHAPTER 26

TRISTAN's POV

Truth hurts indeed, lalo na pagsinampal na sayo ng paulit ulit yung katotohanan.

" Sinubukan ko, kamahal mahal ka pero hindi ako yung taong magmamahal sayo. I'm so sorry"

Hindi ko alam ano isasagot ko, kung anong dapat na reaction ko. 

Pero isa lang yung naiintindihan ko.

Subrang sakit umasa sa taong alam mong simula't sapol kaibigan lang ang turing sayo.

Dahan dahan akong bumitaw sa pagkakayakap sa kanya at umupo sa sofa bed.

I bow down my head while gripping my hands together for me to feel the pain.

" You said a while ago diba na for ones magdecide naman ako para sa sarili ko diba?" mahinang sambit ko.

" Yes tristan, kahit isang beses piliin mo sarili mo" sagot niya. And it always hits me.

Tama naman kasi siya ever since hindi ko pinili ang sarili ko.

Hindi ko pinili ang gusto ko.

Hindi ko pinili kung makapagpapasaya sa akin.

Because I thought not choosing myself will make them stay, will make people I love to stay.

I breathe so heavily.

" This is the first time that I'll choose, magdedecide para sa sarili ko.---" nauutal na sambit ko.

Isa pala sa pinakamahirap na desisyon na gagawin mo ay yung para sa sarili mo.

" ma--masakit, nakakadurog pero this is the only thing I know to survive, the only way for me to make me happy selfish na kung selfish pero "

" can you please try it again? gagawin ko ang lahat mahalin mo lang ako Andrea, sabihin mo lang " naiiyak na sambit ko.

I place my palm together, pleasing her.

Umiiling iling siya habang nakatingin sa akin.

Nanlimos nalang naman ako dati, lulubos lubusin ko na.

" Tristan no---no"

" Please Andrea, I'll help you, tutulungan kita mahalin mo lang ako" buong pagmamakaawa ko sa kanya.

" No Tristan! No, maawa ka sa sarili mo " 

Hindi ko na napigilan ang sarili ko.

" I DONT CARE! WALA AKONG PAKIALAM SA SARILI KO"  pasigaw na sambit ko sa kanya.

" I just want you to stay, I just want you to love me Andrea. Mahirap ba yun?" dagdag ko sa kanya sabay hawak sa braso niya na kaagad naman niyang kinabig.

" I can't love you tristan, please maawa ka sa sarili mo dont beg for something that you deserve.  At walang taong magmamahal sayo kung kahit ikaw di mo mahal ang sarili mo" sambit niya.

Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Right at that moment napaisip ako.

Deserve ko ba talaga manlimos ng pagmamahal?

" Tristan, mahal kita pero bilang kaibigan lang talaga beyond that wala na. " dagdag niya pa.

Napakagat nalang ako sa ibabang labi ko. Parang gusto kong kainin ako ng lupa.

Naramdaman ko yung hiya ko sa minutong yun after realizing what I did.

Until we hear someone knock.

Agad iyong tinungo ni Andrea para tingnan kong sino.

And after a minute.

She utters