US 사랑의 숨겨진 기억

CHAPTER 17

Stephanie's POV

❗Profanity ahead❗ 

10:00 na ng gabi, pero simula kanina hindi na namin nakita kahit anino niya.

Kinakabahan na ako, gabing gabi na. Wala akong alam kong nasaan siya.

All that I need to do is just to wait for him, clueless.

" Ate do you want some coffee or anything? Habang nag-iintay kay Kuya" pag-aaya sakin ni Sophiah.

I just nodded as my response.

" Soph, this is the first time right?" pagtatanong ko kay Sophiah habang may tinitimpla sa kusina.

" Yes ate, first time to kapag nalilate siya ng uwi nagtetext or tumatawag siya pero this time kahit isa wala" ani ni Sophiah na mas lalong nagpakaba sa akin.

After a minute, Sophiah handed me a coffee and some of her midnight snacks.

" Ate dont worry too much, kuya kaya na niya sarili niya" pagpapakalma sakin ni Sophiah pero hindi parin nawala ang kaba ko.

" Uuwi din yun ate" dagdag pa ni Sophiah

At hindi nga siya nagkamali, agad na may kumatok sa pinto.

And I rush to open the door and saw the devastated face of Chris Jin.

" Anong nangyare? Bakit ngayon ka lang?" agad na bungad ko sa kanya.

Pero parang wala siyang nakita, nagdirediretso siya sa paglalakad.

Na kahit si Sophiah ay pinagtaka.

" Kuya? Bakit?" pag-uusisa sa kanya ni Sophiah

Pero parang nabingi na nga ata talaga tong si Chris para hindi kami marinig.

Nagdire diretso siya sa kwarto niya , lumapaypay na hinuhubad ang sapatos niya at kaagad na ibinagsak katawan sa higaan na akala mo binagsakan ng langit at lupa.

" Chris?Anong nangyare?" muling pagtatanong ko.

Pero nanatili siyang nakatingin sa ceiling, na parang hindi ako nadidinig.

Dala ng galit lumapit ako sa kanya, at sa unang pagkakataon lumapat ang palad ko sa mukha niya.

" Araaaay" reklamo niya.

" Ate!" pag-alma naman ni Sophiah.

Bumangon siya at kaagad na tumitig ka Sophiah. Subrang lungkot ng mga mata niya,hindi ko alam -- wala akong alam kong bakit and that hurts me the most.

" Go to your room, Sophiah and --look the door" mahinahon niyang utos kay Sophiah na katulad ko ay blangko sa kinikilos ng kapatid niya.

" Kuya please tell me first bakit" giit ni Sophiah.

" GO. TO. YOUR. ROOM!" sigaw niya sa kapatid niya na siyang kinatakot ni Sophiah at dali daling sinarado ang pinto dala na rin ng takot.

" Chris? Since when mo pa naturuan ang sarili mo na pagtaasan ng boses ang kapatid mo?" agad na ani ko sa kanya.

He plainly stares at me.

Napakablangko ng muka niya, tanging lungkot lang ang nakikita ko sa mga mata niya.

Dahan dahan siyang tumayo at kinuha ang maliit na music tape at nilagay iyon sa cassette na nasa tabi lang din non.

 At matapos ay paisa isang hakbang patalikod.

[ My heart flutters, that feels good]

Agad naman akong napasandal sa pader ng marinig iyon.