US 사랑의 숨겨진 기억

CHAPTER 12

TRISTAN's POV

I stay outside her bedroom because she told me, so I did.

Nakaupo lang ako sa sala habang naririnig siyang sumisigaw.

parang tinutusok ang didbdib ko sa mga oras na to.

Guston ko siyang ecomfort pero pakiramdam ko ayaw niya.

And I am used to it, like ever since kapag may problema siya she always choose to overcome it on her own.

So instead na nakatunganga sa sala nagluto nalang ako ng dinner niya.

At matapos ay dinala iyon sa kwarto niya.

 Binuksan ko ang pinto ng dahan dahan pero alam kong narinig niya na pumasok ako sa kwarto niya.

 Nilapag ko ang tray ng may pagkain niya sa mesa na malapit sa study area niya.

" I hope you're okay na, nagluto ako ng dinner mo. Ilalapag ko lang uuwi na din ako. Just call me if may problema hon ha?" ani ko habang nakatalikod siya ng pagkakahiga.

"Goodnight, I love you" dagdag ko naghintay pa ako ng ilang segundo baka sakaling sumagot siya pero nanatili siyang walang imik.

Kaya pinili ko nalang na muling lumabas ng kwarto niya, napabuntong hininga pa ako bago tuluyang isarado ang pinto at naglakad palayo.

But instead na umuwi ako, pinili kong matulog sa kotse just incase na magkaproblema nandito lang ako sa baba.

Nakatingin lang ako sa ilaw ng apartment niya baka sakaling lumabas na siya ng kwarto niya pero umabot na ng hating gabi di ko nakitang umilaw ang apartment niya.

Lumipat ako sa backseat and pinagkakasya ang katawan ko sa maliit na space para lang makatulog, I used my coat as my blanket.

Kinabukasan 

I acted na umuwi ako, maaga akong gumising at pumunta sa apartment niya.

Hindi ko pinahalata sa kanya na natulog ako sa kotse.

Pagkapasok ko wala paring kahit na anong bakas na lumabas siya ng kwarto niya.

Kaagad ko siyang sinilip sa kwarto niya and there I saw she was sleeping.

Kaya pinagluto ko nalang siya ng breakfast after ay tinakpan iyon sa mesa niya  and leave a letter at matapos ay lumabas na din para umuwi na at makapagbihis for work.

This is the only thing I know to comfort her.

With a wide smile, I drove back to my house. 

Nakaidlip pa ako ng makarating ako sa bahay, mabuti nalang ginising ako ni Mommy for breakfast.

RING..

RING..

RING..

Dali dali kong dinampot at sinagot ang cellphone ko pagkarinig na pagkarinig ko niyon.

[Good morning, by the way, thank you for cooking for me next time don't do it] 

ani ni Andrea sa telepono.

" But wh--why?" nauutal kong pagtatanong ko sa kanya.

Pakiramdam ko lahat ng ginagawa ko balewala lang sa kanya.

[Magkaka-UTI ako hon, maalat masyado]

tumatawang sambit niya na siyang dahilan para mapangiti nalang din ako.

" Ow sorry hon, you know na di ako marunong magluto kaya nagdoctor ako diba. But please take care na para di na ako makatu--makaluto " ani ko sa kanya.

[ I will hon, thank you so much]

" No worries hon, I lo-" hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil bigla nalang nacall ended. And I try to call her again pero out of coverage na.

" Baka nalowbat na " ani ko pa sa sarili.

" I love you so much " ani ko habang nakatingin sa call records ko na nasa unahan ang pangalan niya.

Matapos kong magbihis dali dali na akong dumiretso sa ospital dahil 1 minute na akong late.

Pagkadating ko kaagad kong pinark sa tapat ng ospital ang kotse ko at akmang baba ako I saw Andrea.

Talking to my co-cardiologist. 

Ang tagal ng pag-uusap nila na siyang pinagtaka ko.

Cardiologist din naman ako bakit di ako ang kinunsulta niya?

Bakit sa ibang tao pa siya lumapit e nandito naman ako?

Yan ang mga tanong sa isipan ko habang nakikita sila na magkausap.

Maya maya din ay natapos na sila, at sumakay na sa niya si Andrea at muli namang pumasok ang co-doctor ko sa ospital.

Nakakunot noo akong sinundan ang kotse ni Andrea na palayo ganon din nung ako'y papasok na sa ospital.

Pagkapasok ko dali dali akong dumiretso sa Office ni Dr. Sul.

" Yes, doctor lee?" may pagkabiglang bungad niya sakin.

Gustong gusto ko siyang tanungin pero parang umurong ang dila ko at di na makapagsalita.

" Ah, wa-wala.A-akala ko office ko.Sorry, sorry" paghingi ko ng pasensiya sa kanya sabay labas sa office niya at dali daling dumiretso sa office ko.

I sat on my ergonomic chair, and keep it turning while thinking about Andrea.

" Bakit ibang doctor kinausap niya instead na ako?" ani ko sa sarili habang kinakagat kagat ang ballpen na hawak hawak ko.

" She doesn't want me to know? But why?" dagdag ko pa sa sarili.

Litong lito ako sa mga oras na yun. I even question my capability at that time.

" Wala siyang bilib sa pagiging doctor ko?" 

"Or baka binibig deal ko lang? I don't know! Maybe?"muling pagtatanong ko at matapos ay agad na may kumatok at lumabas sa pintong yun ang isang matandang babae.

" Oh Tita Elisa? Naparito po kayo?" agad na pagtatanong ko sa kanya.

Kita ko sa mga mata niya ang lungkot, namumugto ito marahil siguro sa kakaiyak.

" Okay ba ang anak ko? Okay ba si Andrea?" agad na pagtatanong niya sa akin.

" Yes tita okay na po siya wag na kayo mag-alala kayo ata yung di okay, you look so stress tita" ani ko sa kanya habang nakatitig sa muka niyang binabalot na ng kalungkutan.

Yumuko siya para itago ang muka niya at kitang kita ko ang pagbuntong hininga niya kasunod non ang pagluha niya.

" Tita" ani ko.

Pero nagpatuloy siya sa pag-iyak.

" Kailan ba ako mapapatawad ng anak ko?Hanggang kailan ko pagbabayaran ang isang gabing pagkakamali ko?"