The Odious Doxy (Flight Attendant Series #3)

3

"oh bakit nandito ka nanaman?"

inis ko na tanong sa lalaki na bigla na lang gumulo ng buhok ko kanina. Kasalukuyan kasi siyang nakaharang ngayon sa dapat na dadaanan ko. Sa mismong harapan ko! buwisit! Hindi ako nagsalita at agad na iniwasan siya para sana sa kabilang side nalang ako makadaan. Pero nagkamali ako sa isipin na ganon kabilis akong makakatakas. Dahil ganon kabilis na lang  din siyang kumilos para humarang doon. Hindi ako nagsalita at tahimik nalang na nagpakawala ng buntong hininga bago  tuluyan na inangat ang paningin sa kanya. Masama ang na ang tingin. Akmang magsasalita pa sana ulit ako para magtanong ng bigla na lang din siyang magsalita.

"how's your exam?" he suddenly asked making me raise my brows. Dahil doon mas binigyan ko siya ng mas nagtataka na tingin. Like 'are we even that so close? that you can asked me that freaking thing to me?' Isa pa ano bang akala niya? we're good enough to became friends? Sorry but I think, It couldn't make it happened again after what my friends in the past did done to me. Dahil din doon parang mas gusto ko na lang na maging mapag isa.

"at bakit mo naman kailangan malaman? are we that friends? matagal na ba tayong magkakilala? para basta ka na lang umasta ng ganyan?" mabilis at maangas na tanong ko nalang din kaagad sa kanya ng hindi magustuhan ang closeness ng pagtatanong niya.

bahagyang nanlaki ang kanyang mga mata. Halatang nagulat sa tono ng aking pananalita. Ang ngiti sa kanyang labi na kanina ay napakatamis ay ganon na lang rin kaagad na nabawasan. Pareho kaming natahimik at hindi nakapagsalita matapos niyon. Hindi ko rin aakalain na sa ilang minuto namin na magkatitigan ay ganon na lang aksidenteng nagkasalubong ang aming mga mata. Pero agad din niyang iniwas ang kanyang paningin. Hindi ko tuloy napigilan ang mapailing.

"you know what?" salita niya pa ulit. Hindi ko inaasahan! Nakuha pa niyang itaas ang gilid ng kanyang labi. Lokong to! akala ko pa naman natakot na sakin hindi pala!

hindi ako nagsalita at tinitigan lang siya. Kasalukuyan pa rin na masama ang paningin sa kanya. Sa totoo lang kanina ko pa talaga gustong umuwi siya lang tong nagpapatagal. Halos paimpit na lang rin akong napapikit ng mahuli kong may mga mangilan ngilan pa rin pala na mga estudyanteng naroon! Bukod pa roon ay kilala ko ang iba dahilan para tuluyan na akong mawala na sa mood.

nang akmang magsasalita na siya ay doon ko na naisipan na lagpasan siya. Pero bago pa man ako bumaba ng tuluyan ay minsan ko pa ulit nakita at nahuli na nakatingin sakin ang mga kakilala ko habang nagbubulungan. Natigil lang din sila sa pag uusap ng makita nilang nakatingin na ako. Saka sila nagsi paunahan na maglakad pababa ng hagdan.

"mga takot." bulong ko. Ako na rin ang nag adjust para hindi na ulit magkita ang aming mga landas. Dahil kung sila ayaw na akong makita, mas higit na ako. Kaya sa kabilang hagdan na ako dumaan pababa sa ground floor. 

eksakto rin na pagdaan ko sa court ay hindi ko aakalain na maabutan ko si Harvey na kasalukuyan ngayong shinu shoot ang bola sa ring kasama ang mga blockmates niya. Siguro may laban nanaman sila sa nalalapit na pasukan this year kaya ganon. Sila kasi ang representative ng DLU sa basketball tournaments. Bukod pa roon ay siya ang napiling Captain ng kanilang grupo.

masyado din silang malayo sa gawi ko dahilan para hindi nila ako ganon kaagad na mapansin. Agad na rin akong dumaretso sa kwarto ko ng makapasok hindi ko na rin nabati pa si tita Vangie na binati ako pagdating. Dahil ang tanging nasa isip ko lang din ngayon ay ang makapagpahinga.

agad ko na nilock ang pintuan ng kwarto ko ng tuluyan na akong makapasok. Sunod ay isa isa ko na hinubad ang suot ko na sapatos maging ng suot ko na damit. Habang ang bag ko ay nilapag ko na lang muna sa ibabaw ng study table. Tanging shorts at black sando na lang din ang napili ko na ipambahay dahil bukod sa mainit, ay ayoko mapawisan ng mapawisan.