OYUNBAZ 7 TUTSAK 1 ÖLÜ (+18)

BÖLÜM 21• GÜN 18

Selamlar oyunbazlar! Geceye kaldığım için çoğunuz bu bildirimi sabah alacaksınız. İyi geceler ve gün aydın şimdiden ^^

Keyifli okumalar!

• • •

Afra Ahsen Çakmak / Tutsak 7

18 Mayıs 2021

Buraya gelmeden önce bana böyle bir yere geldiğimde başıma gelecekleri tahmin etmemi isteselerdi ilk önce tacize ya da tecavüze uğrayacağımı söylerdim.

Altı erkek, derdim. Uzun zamandır karşı cinsten birini görmemişler. Kanunların onları sınırlamadığı bir yerde neler yapmazlar ki? Elbette önyargım boşa değildi. Hangi şartlar altında, nerede yaşadığımı biliyordum. Kanunlardan korkmayanlar bile o kadar fazlaydı ki insan, özellikle bir kadınsa bir türlü kendini güvende hissedemiyordu.

İkinci olarak ise öleceğimi söylerdim. Böyle bir eve tıkılıp sağ çıkacak şansın bende olacağını düşünmezdim. Muhtemelen ilk ölen olurdum, derdim korku filminde ilk ölen talihsiz kızda kendimi görürken. Ve benim ölümüm ibretlik olurdu. Tacize uğradıktan sonra acı verici ve mide bulandırıcı bir şekilde öleceğimi, daha sonra haberlere çıkıp anılacağımı ve daha da sonra unutulacağımı düşünürdüm.

Şanslıysam doğum günüm değil, ölüm günüm kutlanmaya başlardı.

Ne yazık ki bu sadece bir hayaldi. Kimse bana böyle bir soru sormamıştı. Direkt bu durumun içine düşmüştüm. Eğer biri bana bunu sorsaydı ve geçmişten kendimi izleseydim ilk tahminim boşa çıkmış olurdu. Çağrı'nın davranışları dışında diğerlerinin davranışları normaldi ve Çağrı bile bu evi düşünecek olursam korkutucu değildi. Sadece... Herhangi bir kızı görmenin heyecanını gürültülü bir şekilde yaşıyordu.

Kötü insanlar olup bana kötü şeyler yapmak isteseler kendi başıma onları durduramayacağımı biliyordum. Bir ihtimal belki Ölüm hepimizi taramalı silahlarla tarardı.

İlk tahminim tutmasa da, ikincisi tutmuştu.

Ölüm son sözlerini mesaj atmış, ben kitapta dans ve ölümle ilgili o cümleleri okuyup titremeye başladıktan sonra tek kelime daha yazmamıştı. İşte o an, korkunç bir gerçek zihnimde yankılanmıştı: Beni öldürecekti.

Benden nefret ediyordu.

Bağışlayacağı, serbest bırakacağı, yaşamasına izin vereceği kişiler olacağını söylemişti. Onlardan biri ben değildim.

Bu hisle, bu tepkiyle ne yapacağımı bilemiyordum. Biri bana karşı hiç yoğun bir duygu hissetmiş miydi? Benden ölümüne nefret eden, beni kendinden çok seven, benden deli gibi korkan birileri olmamıştı. Bu aşırı, normalde karşılaşmadığım duyguyla nasıl başa çıkacağımı kestiremiyordum.

Bu gerçek uykumu kaçırmıştı. Gözlerimi kapamış, telefonu yastığımın altına koymuştum. Uyumaya çalışmıştım fakat zihnim acı verecek kadar dinçti. Sürekli düşünüyordum. "Neden?" diye. Neden benden nefret ediyordu? Neden beni öldürmek istiyordu? Sonuçlara ve cevaplara ulaşamıyordum. Ölüm'e soru sormamdan hoşlanmadığını bilirken böyle bir soruyu ona soramıyordum. Hatırlamadığım, kaçırdığım bir şeyler olduğunu söylemişti. Ona ne yapmış olabilirdim?

Hafızamı kaybettiğim yoktu. Ona büyük bir zarar vermeme rağmen nasıl bunu hatırlamama gibi bir ihtimalim olabilirdi? Kesinlikle yalan söylüyordu.