1 KIZ, 6 ERKEK, ÖLÜMCÜL BİR EV. Afra'nın diğer tutsaklardan dört farkı vardı:
Birincisi, bir kız olmasıydı.
İkincisi, tutsak alınan son kişi olmasıydı.
Üçüncüsü, Ölüm'ün gözdesi ve favori oyuncağı olmasıydı.
Dördüncüsü ise... Ölüm'ün telefon ve göre...
{ Hepsi birer kostüm müydü ortaokuldaki gibi? Her şeyin kurmaca olduğu olduğu zamanlar Şimdi neredeyim ben?
Ve ayrıldığım için üzgünüm, Ama en iyisi buydu Doğruymuş gibi hissettirmese de
Hastane dedi ki "Bedeni atmalı mıyız?" Ben elveda diyemeden, gökyüzündeki yıldızım... Seni kefene sarmak ne tuhaf bir düşünce Senin için sorun olur mu? }
İyi okumalar ♥
• • •
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
• • •
Afra Ahsen Çakmak / Tutsak 7
10 Ağustos 2021
Hiçbir ses duyamaz oldum, o anın içinde yankılanan sessizliğin ortasında yalnızlık beni sarmıştı.
Onun ruhundan geriye kalan bedeni dışında hiçbir şeyi göremez oldum. Parmaklarım titreyerek bileğine doğru uzandı. Kana bulanmış bileğine dokunup gözlerimi kapattım ve hıçkırıklarımı içime hapsedip bir nabız bekledim. Beklediğim şey bir mucizeydi, bunu biliyordum.
Onun hayata biraz olsun tutunduğunu hissetmeye ihtiyacım vardı. "Öldü," demişlerdi bana. Kendi başıma bunu hissetmem, bunu görmem lazımdı. Ruhundan geriye kalan bir hayat izi olabilirdi. Belki... Belki orada bir yerlerde güçlü kalbinden geriye kalan ufak bir kalp atışı vardı ve onu duyamamışlardı.
Bekledim.
Hiçbir şey yoktu.
Geriye sadece soğuyan bedeni kalmıştı.
Dudaklarım aralanırken çığlık attım. Göğsümün üzerinde biriken ağırlık artarken çığlığım o yükü hafifletmedi. O yük azalsın istiyordum. Kalbimin üzerine çöken ağırlık, Gökhan'ın bedeni üzerine çöken ölümün gerçekliğiyle birleşerek ruhumu parçalıyordu. Canım acıyordu. Hissettiğim her şey saklandığı delikten çıkıyordu.
Öne doğru eğilip alnımı karnına dayarken parmaklarım onun soğuk parmaklarına dolandı. Hıçkırıklarım gözyaşlarımla birleşerek artarken bir süre öyle kaldım.
Biz bunu mu hak etmiştik?
Gökhan böyle bir sonu mu hak etmişti?
Hayır... Hak ettiği şey yaşamaktı. Daha buradan çıkacaktı. Beraber çıkacaktık. Beraber yaşayacak, beraber hayatta kalacaktık.
Söz vermiştik.
Dışarıda... Ailesinin ona karşı kızgınlığı geçecekti onu gördükleri zaman. Çocuklarını anlayacaklardı. Sonra... Sonra Gökhan çalışkandı. Çok iyi bir üniversiteyi kazanacaktı. İstediği herhangi bir şey olacaktı ve bunda başarılı da olacaktı. Kiminle tanışırsa tanışsın, herkes onun nezaketine ve bilgeliğine hayran kalacaktı. Tekrar âşık olacaktı belki de. Bu sefer aşkını hak edecek birine... Ona nefessiz kalacak kadar kahkahalar attıracak arkadaşlar edinecekti.
