OYUNBAZ 7 TUTSAK 1 ÖLÜ (+18)

BÖLÜM 47• GÜN 43

🎵Noelle Johnson- Broken Karakterleri yansıttığını düşündüğünüz yerlere yazmayı unutmayın♥ (Buraya koyduğum şarkıları geçip sonra da tanıtım filminde kullanınca şarkı adı soruyorsunuz teessüf ederim lskjfkles)

[Günden güne, bırakmıyor beni. 

Ne zaman konuşmaya çalışsam zihnimi tüketiyor, ruhumu yok ediyor, hayatımı istiyor; tam kontrol istiyor.

Birileri kötüleşmeden önce bana yardım etsin. 

Sonum ölüm olmadan önce birileri bana yardım etsin.

Her zaman kendimi yalnız hissediyorum. 

Hala sessiz, içimde gizlenmiş. 

Ben yürüyen bir çelişkiyim. 

Söylediğim her şey ona acı veriyor.]

Not: Gönül rahatlığıyla okuyun. Korktuğunuz şeyin olup olmama olasılığı bir dahaki bölümde.

okumalar!

• • •

Afra Ahsen Çakmak / Tutsak 7

12 Haziran 2021

Özrüm, yüzündeki ifadeyi değiştirmezken ne dediğimi idrak edememiş gibiydi.

Hatta ne yaptığımı da. Uykudan kurtulmaya çalışırcasına kırpıştırdığı kirpikleri, şaşkın gözlerini çevreliyordu. Koyu sarı saçları darmadağın olmuştu. Ve kapının diğer tarafında, bir eli kapının kolunun üstünde bana bakarken ensemdeki saç köklerim ve avuç içlerim terlemeye başladı. Gerçi ne bekliyordum ki? Seve seve bana kapısını açacağını mı? 

Sorular zihnime doldu hızla: Onu seçtiğim için benden nefret mi edecekti? Korkuyor muydu? Neden hiçbir şey söylemiyordu ve kapıda öylece dikiliyordu?

Konuşmak istiyordum fakat tuhaf bir şekilde, sesimi diğerleri de duyar diye korkuyordum. O kadar utanıyordum ki... Utanmamın saçma olduğunu da farkındaydım. Eninde sonunda, bu geceden sağ çıkabilirsem yarın onların yüzüne bakacaktım sonuçta. Onlar da bana bakacaktı. Bu gece ne olduğunu bilerek bakacaklardı. Buna rağmen, şimdi iki kelime etmeye nasıl çekinirdim ki? Sesimi duysalar ne olurdu ki?

Yüzsüzmüşüm gibi hissediyordum.

Boğazımda bir yumru oluşurken ellerimin terini eşofmanıma sildim. Egemen donmuş gibi durduğundan ben de çok hareket etmiyordum. Sanki hareket edersem, o çekilmeden odasının içine girersem bir şeyleri bozacakmışım gibi hissediyordum. Üstelik Ölüm, bir karşılıklı dikilirken acele etmemize dair bir mesaj atmıyordu bile. Muhtemelen bu da onu eğlendiriyordu.

İki kötü kader yolundan birini seçen iki kişinin çaresizliği. 

Gördüğü şey buydu.

Egemen'in parmakları kapının kolunun etrafında gerildiğinde sertçe yutkundum. Çaresizliğim gözyaşlarına dönüşmek ister gibi gözlerimi sızlatırken kendimi o kadar kasıyordum ki titremeye başlamıştım. "Egemen," dedim fısıltıdan bile alçak bir sesle. Hâlâ afallamış duran bakışları altında beni duyup duymadığından emin olamadım. İleriye doğru küçük, kararsız bir adım attım. "Egemen... Özür dilerim." Kelimeler dudaklarımı karıncalandırırken dilimle dudaklarımı ıslattım. "Ben istersen..."