1 KIZ, 6 ERKEK, ÖLÜMCÜL BİR EV. Afra'nın diğer tutsaklardan dört farkı vardı:
Birincisi, bir kız olmasıydı.
İkincisi, tutsak alınan son kişi olmasıydı.
Üçüncüsü, Ölüm'ün gözdesi ve favori oyuncağı olmasıydı.
Dördüncüsü ise... Ölüm'ün telefon ve göre...
Bu yazarınız iyi okumalar diliyor--- ─=≡Σ༼ つ ▀̿_▀̿ ༽つ
• • •
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
• • •
Afra Ahsen Çakmak / Tutsak 7
29 Temmuz 2021
Gözlerim son mesajın üzerinde tekrar tekrar gezinirken zihnimin derinliklerine yavaşça bir iğne batırılıyormuş gibi hissediyordum.
Tüylerimi diken diken eden şey Ölüm'ün tehditleri değildi. Beni zehirlemiş olma olasılığı da değildi. Önemli olan şey diğerlerini zehirlemiş olma olasılığıydı ve...
Yalan söylemeyin, demişti. Bu cümle bir şeyleri zihnimde uyandırmaya çalışıyordu fakat ne olduğunu kestiremiyordum. Bana kalan tek şey hafif bir baş ağrısıydı. Elimde tutabildiğim tek şey tanıdıklık hissi ve ağrıydı.
Dudaklarımı araladım ve ölüme yaklaşmış birinin soğukkanlılığıyla mesajları seslendirdim. "Sadece birimizde zehirli şeker var. Diğerlerimizin içtiği şey ise etkisi aynı olan bir ilaç." Egemen'e bakmamaya çalıştım. "Mide ilacı. Eğer oyunu kurallarına göre oynamazsak zarfa kimin adını yazmışsak onu öldürecek ve..." Yazdığım ismi düşünürken sesim boğuklaştı. "Zehirli şekeri hangimiz yuttuysak kurtulamayacağız."
Kurtulamayacağız.
Bu evden de.
Kendi zihnimizden de.
Gözlerinin ağırlığını tenimde hissedebiliyordum. Streslerinin yoğunlaştırdığı havayı içime çekmek bile zorlaşmış gibi hissediyordum. Sanki gerilim havanın ağırlaşıp yere düşmesine neden olmuştu ve nefes almaya çalışırken yerden bir şey kaldırmaya çalışıyordum.
Gözlerimi telefondan ayırdım ve Egemen'e çevirdim. Ağır bir mide ilacı... Çoğumuzun yuttuğu şey buydu. Sadece bir kişi zehirlenmişti. Egemen'in midesine sarılıp mutfağa sığındığını bildiğime göre Ölüm bunu rahatlıkla kameradan görmüş olmalıydı.
