1 KIZ, 6 ERKEK, ÖLÜMCÜL BİR EV. Afra'nın diğer tutsaklardan dört farkı vardı:
Birincisi, bir kız olmasıydı.
İkincisi, tutsak alınan son kişi olmasıydı.
Üçüncüsü, Ölüm'ün gözdesi ve favori oyuncağı olmasıydı.
Dördüncüsü ise... Ölüm'ün telefon ve göre...
{Dünya bizi salladığında, Bizi hattın dışına çıkarmaya çalışıyor. Yarının korkusu, Bir müddet ödünç aldığımız duygular, Su çok derin, nasıl nefes alırız? Nasıl tırmanırız?
Bu yüzden bu karışıklık içinde kalırız.
Bu gece bu güzel karışıklık.
Ve bir şey kaybetmek zorunda değiliz.
Onların ne yaptığı ve ne söylediğinin önemi yok.
Artık hiçbir şey istemiyorum. Bizim aşkımız dokunulmaz.
Ateşin hattında bile, Her şey telin üstünde olduğunda.
Duvara karşı bile, Bizim aşkımız dokunulmaz.}
İyi okumalar ♥
• • •
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
• • •
Afra Ahsen Çakmak / Tutsak 7
7 Ağustos 2021
İki insanı sonsuz bir uykuya yatırmak, zar zor uykuya dalabildiğim gecelerden geri kalan kırıntıları alıp gitmişti.
Zil sesi tüm evde yükselirken çoktan çıkıp ikili koltukta yerime oturmuştum. Gözlerim uykusuzluktan sızlıyordu. Ben ise sadece ellerime bakıyor ve göz kırpmaya ihtiyacım olduğunu hatırladıkça göz kırpmaya çalışıyordum. Uykumun geldiğini, uykunun tüm varlığımı bastırdığını hissediyordum fakat gözlerimi kapattığımda bilincim son derece uyanıktı. Bana hatırlamak istemediğim detayları tekrar tekrar hatırlatıyor, benimle konuşuyordu.
Sen bir katilsin.
Sanki Ölüm'ün ta kendisi beynimin içine girip oraya oturmuştu ve karşımda bir televizyon açmış, bana yaptırdığı şeyleri bana tekrar tekrar izletiyordu. Onu suçlamaya çalıştıkça ise artık ne olduğumu bana hatırlatıyordu.
Onun gibiydim.
Aslında kafamın içindeki Ölüm değildi. Ben kendimle konuşuyordum fakat benimle konuşan sesim oldukça kabaydı. Ve söyledikleri benim düşüncelerime ait değildi. Kendimi eskisi gibi teselli edemiyordum. Yıllar boyunca insanların görmezden geldiği ya da zorbalık yaptığı biri olarak yaşamıştım. Şimdi ise o insanların sesi, benim sesimi daha çok bastırıyordu.
Babam bir keresinde, "Kaç yıl geçer, geriye dönüp bakarsın ve yaptıklarını unutmuş olursun," demişti. "Ama yaptıklarının sonuçlarını unutamazsın." Yaptığım hiçbir şey yoktu. Sözde annemle benim ona yaptıklarımızın sonuçlarını bize 'ödetmeye' çalışan ise kendisiydi. Söylediği söz doğruydu fakat söylemeyi hak eden kişi o değildi. Aylar sonra annem ona bu sözleri geri iade etmişti ve eklemişti. "Yıllar geçer, geriye dönüp bakarsın ama sen, yaptıklarını unutamazsın. Ne kadar reddedersen reddet, içten içe her şeyin nedeninin sen olduğunu farkında olacaksın. Ben ise yaptığın hiçbir şeyi unutmayacağım."
