Mihran Uluöz, Üniversiteyi kazandığı şehre İstanbul'a gider. Orada ki düzene adapte olmaya çalışırken yeni tanıştığı kişiler ile birlikte bir gece kulübüne gitmeye karar verir. Ve bir ölümün kucağınada kendini bulur.
Cinayete kurban giden kişi ise...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Herkesin bir umudu vardır, Bir savaşı, Bir kaybedişi, Bir acısı, Bir yalnızlığı, Bir hüznü, Çünkü herkesin bir gideni vardır... İçinden bir türlü uğurlayamadığı..."
(FATİH PALA)
FEVERAN - KAÇIŞ
🕊
Artvin, Borçka 27 Temmuz 2021, 8:41
Şeytan da zamanında bir melekti ama kıskançlığından ve kibrinden kovulmuştu cennetten, oysa kibir aptallığın en açık belirtisiydi. Zelzeleyle kuşanmış bedenin çırpınışları onları ebediyete götürecekti. Bu çırpınış sevgisizlikle tohumlanmış ruhların savaşıydı. Sevgisiz büyüyen ruh, köksüz bir çınara benzer. Dallanır, budaklanır ama hiçbir zaman yerini benimseyemez.
Kafamın içinde bir şeyler dönüyordu. Her yer karanlıktı göz kapaklarım inat etmiş açılmamaya direniyorlardı. Büyük bir savaşın sonunda açabilmeyi başardım. Amma velakin açmamla kapamam bir oldu. Işıktan ötürü olduğundan, biraz bekledikten sonra yavaşça geri açtım ve gözlerim ışığa alışıncaya kadar bekledim. Kendimi öyle güçsüz, öyle savunmasız hissediyorum ki, adeta ruhum bedenimden göçmüş gibiydi.
Dün olanlar aklıma gelince ürpermiştim. Ağabeyim olacak şahıs bütün hırsını alırcasına dövmüş ardında kapıyı çarpıp gitmişti, son sözü ise; "O Üniversiteyi unut!" olmuştu.
Aciz bedenim olduğu yerde gözlerini kapatmıştı. Oysaki bana sorulsaydı bu dünyaya gözlerimi kapatmak istediğimi söylerdim. Yatağımdan kalkmaya çalıştım ama karnıma giren ağrıyla olduğum yerde kalakaldım. Etrafıma göz attım, hep yanımda annem olurdu. Neredeydi? Yoksa o iblis anneme de mi dokunmuştu? Bunu düşünmek beynimin uyuşmasına sebep oldu.
Ne yapacağımı bilemez vaziyette kıpırdamaya çalıştım. Fakat maalesef ki bütün vücudum da darbeler ve yaralar mevcut olduğundan dolayı hareket etmek bile bana güç veriyordu. Çaresizce elimden tek gelen acı gözyaşlarımı akıtmak oldu. Bir anneme ağladım bir benim çaresizliğime... Aklımda türlü türlü senaryolar dönmeye başlamıştı.
Düşünceler içerisinde boğuşurken babamın sesini duydum, yan odadan geliyordu. Ve bağırıyordu, "Bak, bak gördün mü? Kızın artık arkamızdan iş çevirmeye de başladı!" diye söyleniyordu.
