Mihran Uluöz, Üniversiteyi kazandığı şehre İstanbul'a gider. Orada ki düzene adapte olmaya çalışırken yeni tanıştığı kişiler ile birlikte bir gece kulübüne gitmeye karar verir. Ve bir ölümün kucağınada kendini bulur.
Cinayete kurban giden kişi ise...
-İçime sine sine yazdığım bir bölüm oldu, umarım sizlerde beğenirsiniz. Oy atmayı ve yorum yapmayı ihmal etmezseniz çok sevinirim... Şarkı eşliğinde okursanız tadından yenmez yavrular;)
Keyifli okumalar...
#Cem Adrian- Kan Revan İçindeyim #Tuğba Yurt- Saçma #Ahmet Kaya- Demedim mi Haydar #Melek Mosso- Keklik Gibi
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Güven, bir çınar ağacının savrulan dalları gibiydi. Her esinti bir yaprağını döküyor, zamanı geldiğinde ise kendini rüzgârın ahengine teslim ediyordu. Bizlerin teslim ettiği gibi! Öyle güven insanda bir anda sarsılmazdı. Yavaş yavaş anlamadan yok oluyordu. En olmaz dediklerimizi bile yıkandı. Bizi bozguna çeviren, inançsız olmamızı sağlayan, güvenimizin bir kere kırılmasıyla oluyordu.
Birine karşı olan güvenin yerle bir olunca, artık inanmaktan vazgeçiyorsun. İnanmayı reddediyorsun! Oysa bu senin elinde olan bir şeyde değil. Seni o raddeye getiren, o karaktere büründürenlerin suçu.
Geçmiş seni tutsak ettiği takdirde ömrümüz cayır cayır yanmaya mahkûm olacak. Yanacaksın ve susacaksın. Susarken de yanacaksın. Bir olamayacaksın kendinle. Heba edeceksin ömrünü. Geçmişten kurtulamadan yaşayamayacaksın...
Bedenime kilit vurulmuşçasına tepki veremiyordum. Kardeşimin cansız bedeni önümde durmuş vaziyeteydi. Nefes almak bir insana nasıl acı çektirirdi? Ben çekiyordum. Ondan çaldığım yıllar boğazıma yapışmış hesap soruyorlardı. Benim verebildiğim tek cevap ise gözümden akan sıcak yaşlardan başka hiçbir şey olamıyordu.
Kafamın içinde dolaşan sözcükler ruhuma pranga vurmuştu. "Bir çocuk katili ne kadar ileri gider?" Bu soru hayatım boyunca aklımdaydı. Daha kötü bir şey yapabilir miyim diye hep benimle olmuştu. Cevabını bende bilmiyordum.
Aslında cevabını hayat bana vermişti. Dört gün önce elime silahı aldığımda, aslında katili içimde barındırdığımı anladım. Nasıl o silahı elime alıp ateşlediğimi halen kavrayamıyordum fakat içimdeki kötülüğün bas bas bana yaptığımı söylüyordu.
Herkes benden bir tepki bekliyor ama ben tepki vermek bir kenara dursun yaşama yetimi kaybetmek üzereydim. Kendime ağlamayacağıma dair söz vermiştim. Evden kaçtığım, tir tir titrediğim o soğuk havaya meydan okurmuşçasına kendime söz vermiştim. Yine tutamamıştım. Yine kaybetmiştim. Aslında bu baştan kaybedilmiş bir savaştı.
Kafamın içindeki düşünceler birbirleriyle boğuşurken adını bilmediğim kızın sesi kulağıma ilişti. "Bugünlük bence yeterli, Mihran odaya çıksın." dedi.
