Mihran Uluöz, Üniversiteyi kazandığı şehre İstanbul'a gider. Orada ki düzene adapte olmaya çalışırken yeni tanıştığı kişiler ile birlikte bir gece kulübüne gitmeye karar verir. Ve bir ölümün kucağınada kendini bulur.
Cinayete kurban giden kişi ise...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Yeni bir ateş söndürür başkasının yaktığını, yeni bir acıyla hafifler eski bir ağrı!"
(WİLLİAM SHAKESPEARE //Romeo ve Juliet)
FEVERAN - SARMAŞIK 🕊
İstanbul, Beşiktaş, Bebek 28 Temmuz 2021, 6:18
Bir yerde okumuştumdiyor ki, "Güven ruh gibidir, terk ettiği bedene asla geri dönmez!" dönmedi de. Bir gemi vardı, alabora olmuştu. Bende onun altında kalmıştım. Kırıldım, küstüm bu amansız hayata.
Sekiz yaşında ilk yenilgim ve kayboluşuma tanıklık etmiştim. Ne olduğunu bilmeden, ıstırap dolu yaşantım o zaman başlamıştı. Bazı şeyler öyle zordu ki, yapabilecek cesaretim olsaydı tereddütsüzce ölümün kollarına kendimi bırakırdım.
Bilmediğim bir şehre doğru yol alıyordum. Beni ne beklediğini bilmeden ama o iblisten de kurtuldum diye içimde tarif edilemez bir huzur vardı. Gecenin kör karanlığı bizler için yorgan görevini üstlenmişti. Bütün kirlerimizi, düşüncelerimizi örtüyordu.
Etrafıma usulca göz attım. Biri stresli bir biçimde ayaklarını hareket ettiriyor, diğeri dalmış cama yansıyan dolunay ışığını izliyordu. Bir diğeri ise sırıtarak telefon da biriyle mesajlaşıyordu. Hepsinin ayrı hikayeleri, ayrı sorunları vardı. Düşündüm de acaba aralarında hiç derdi olmayan var mıdır? Tek sorunu gün içerisinde giyeceği kıyafet kombinini belirlemeye kafa yoran, var mıdır? Herkese normal gelen bana tuhaftı. Bu düşüncelere dalmışken uykunun sıcaklığına teslim olmuş, usulca gözlerimi yummuştum.
Birinin dürtmesiyle bir anda irkildim. Ne olduğunu anlamaya çalıştım. "Kusura bakmayın hanımefendi korkutmak istememiştim." dedi, başım da dikilen adam. Otobüs durmuş, günün ilk ışıkları cama vurmuştu.
Muavin olduğunu tahmin ettiğim adamın sesini tekrar işittim. "Uyumuştunuz, yetiştik de haber vermek istedim." dedi. İçimi bir heyecan dalgası sarmıştı, bu kadar kolay olacağını sanmıyordum. Sanki her an ağabeyim olacak iblis bir yerden çıkıp, "Nereye gidiyorsun lan fahişe?" deyip saçıma asılacak gibi hissediyordum. Ama galiba bu sefer başarmıştım.
"Uyandırdığınız için teşekkür ediyorum. " dedim, zor da olsa tebessüm ederek. Aynı şekilde o da tebessüm edip gittmişti. Hiç vakit kaybetmeden çantamı alarak otobüsten indim. Derin bir nefes almış ve bu belirsizliğin ortasın da başımı gökyüzüne kaldırmıştım.
