Mihran Uluöz, Üniversiteyi kazandığı şehre İstanbul'a gider. Orada ki düzene adapte olmaya çalışırken yeni tanıştığı kişiler ile birlikte bir gece kulübüne gitmeye karar verir. Ve bir ölümün kucağınada kendini bulur.
Cinayete kurban giden kişi ise...
-Bir bölüm ile yeniden birlikteyiz. Araya çok fazla zamanın girdiğinin bende farkındayım. Fakat insan bir beklenti içerisinde olunca elinden sadece öylece durmak geliyor. Bölüm bekleyen biri olsa onun için daha hızlı davranıp yazardım. Ama öyle bir şey görmeyince haliyle geriye öteliyorum. Bu da bekleyenleri de kaybetmeme sebep oluyor. O kişiler aslında kendilerini gösterseler emin olun haftada bir bölüm atardım. Boşa çabalıyorum hissiyatı elimi kolumu bağlıyor. Yine de burada olmanız bile benim için kıymetli. Umarım keyif alarak okursunuz. Eh tabi yorum ve oy atmayı da unutmazsanız çok memnun olurum. O zaman ne diyoruz,
Keyifli okumalar...
Sezen Aksu - Şu saniye Mert Demir & Mabel Matiz - Antidepresan Nilüfer - Son Perde Kıvırcık Ali - Geceler Yangın Eurielle - Hate Me
Oops! Questa immagine non segue le nostre linee guida sui contenuti. Per continuare la pubblicazione, provare a rimuoverlo o caricare un altro.
"Dalgaların çarpıp kırıldıkları yüksek bir kayaya benze. O, hiç sarsılmadan dururken köpüren sular, sakinleşmek için yine ona gelirler." (MarcusAurelius)
FEVERAN - VERYANSIN 🕊️
Soğuk gecelerde her zaman benliğim yanımda olmuştu. Tüm ezikliğime ve çaresizliğime derman olan, o veryansın gecelerdi. İçime attığım tüm çığlıkları hiçbir zaman dışa vuramamıştım. Oysa mavi gök kadar engin bir ruha sahiptim. Kendimi asla küçük görmüyordum ve hiçbir zaman da görmeyecektim. Fakat kendimi küçük görmemem nefret etmeme engel olamıyordu.
Nefret etmemdeki en büyük etken ise babamdı. Oysa tüm travmalarımın sebebi abim olacak şahıstı. Ama nedense benim ona ölesiye bir kinimin olmadığını fark ettim. Biraz kafa yorunca bu olanların tek sorumlusu babam olduğunu gördüm. Babam izin vermeseydi oğlu bana dokunamazdı, babam engel olsaydı kimse beni ezemezdi. Bir kızın kaderini babası yazarmış! Bunu daha iyi anladım.
Kendimi savrulan bir yaprağa benzetiyorum. Rüzgâr beni nereye savurmak istese oraya doğru yol alıyordum. Ne ortada aidiyetim kalmıştı ne de kendimi adayacağım bir yer! Desem ki bir atlı gibi, var olsam dağlarda, uçsuz bucaksız diyarlarda. Meltemin esintisi sarsa bedenimi özgürlüğe aç ruhumu doyursam bu uğurda. Değerdi, her şeye değerdi! Özgürlük...Ah özgürlük, kendimi bildim bileli tutkum olan!
Uluğ'la tartışmamızdan epey zaman geçmişti. O gün öfkeyle arabaya binip beni eve bırakmıştı. Ve ilk zamanlardaki katı kurallarını koymuştu. Odadan çıkmam yasak, elimdeki telefon alınmış ve başka bir eve çıkmam bir hayal olarak kalmıştı. Şaşırmadım, açıkçası çok da zoruma gitmedi. Yoksa alışıyor muyum? İşte bunu bilemiyorum. Ceza vereceğini düşünmüştüm lakin düşündüğüm gibi olmadı. Beni odaya kilitlediğinde son sözlerini söyleyip kapıyı çarpıp gitmişti.
"Sayende bir tabumu daha yıkmış oldum! Kendimin bile bihaber olduğum diğer bir yüzüm, gün yüzüne çıktı. Diliyorum ki bu yüz, felaketimiz olmaz!"
