Mihran Uluöz, Üniversiteyi kazandığı şehre İstanbul'a gider. Orada ki düzene adapte olmaya çalışırken yeni tanıştığı kişiler ile birlikte bir gece kulübüne gitmeye karar verir. Ve bir ölümün kucağınada kendini bulur.
Cinayete kurban giden kişi ise...
-Uzun bir aradan sonra, sonunda bölümü yayınladım. Düzen sahibi biri değilimdir. Hemen sıkılan bunalan biriyimdir. Bu kitabı yazmamdaki sebepte bu zaten beni iyileştirmesini temenni ediyorum. Hissediyorum. Bana iyi geliyor. Telafi etmek amacı upuzun bir bölümle karşınızdayım sindire sindire okumanızı tavsiye ediyorum. O zaman ne diyoruz yazıların gücü adına...
Keyifli okumalar...
Ahmet Kaya- Senin Derdindeyim Kaldık Böyle- Efkâr Hirai Zerdüş- Ben Yanmazdım Bu Kadar Emel- Holm Dermot Kennedy- Better Days
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"İnsanın kalbi söyledikleriyle değil, sustuklarıyla kanıyor."
FEVERAN - GİRDAP 🕊️
Kördüğüm!
Bunca yıllık hayatımın tanımı tek bir kelimeye sığmıştı. Çıkmaza giden bir yolda hayat mücadelesini veriyorum. Uslanmaz bir çocuk gibi mücadele etmeye, ısrar ediyorum. Bir şeyler beni içten içe kemirmişti. Anlamadan kendimi bu yolda bulmuştum.
Hor görülen, ezilen o küçük kız çocuğu içimde bir yerlerde yaşat beni diye çırpınıyordu. 'Gücüm kalmadı' diyorum. Fakat dinlemiyor, inat ediyordu. Bir türlü laf dinletemiyordum.
Bazen ablamla oyun oynayışlarımız aklıma geliyor. Gözlerim doluyor. Nefesim daralıyordu. Ben hep soğuk kanlı ve daha güçlü bir karakter olmuştum. Aslında buna mecbur bırakılmıştım. Ablam ise bana göre daha naifti çünkü bu şekilde büyütülmüştü. İlk çocuk olmasının avantajıydı galiba. Babamın ilk göz ağrısıydı. Ona karşı sevgisini göstermekten asla kaçınmaz. Hepimizden daha çok onu sever, kollardı. Ya da bana mı öyle geliyordu, bilemiyorum.
Nedense annem tam tersini söylerdi; "Babanın bağı, sana karşı farklı bir boyutta, derinlerde yatan sevgisi de öyle. Sen onun kabuk bağlamayan yarasısın. Ömrü hayatında unutamayacağı yarası. Bir gün babanın içindeki öfkenin ateşi dinecek ve işte o zaman ne yaptığının farkına varacak güzel kızım, sen o günü bekle..."
Bekleyemem anne, bekleyemem. O küçük kız büyüdü, aklanıp paklandı. Babam gelse bile artık çok geç. Gelmez de gelmesin de zaten...
Bunca karmaşanın içinde bir de bir ölümün kefareti ruhuma dolanmıştı. Bu işin içinden nasıl çıkacağımı da bilemiyorum. Çıkabilir miydim o da muammaydı.
