Dandelions' Tears

11

"Echo... sigurado ka ba?" I asked while holding her hand.

"With you by my side? Ofcourse I am Sapp. Sure pa sa sigurado." I smiled when she smiled at me.

We're both walking underneath the moon. Staring blankly... sigurado na 'ko sa desisyon ko. Parehas kaming sigurado at hindi na nag-iisip pa... nais lang naming dalawa ang makasama ang isa't-isa. Tumayo ako at hinatak ko naman ito patayo. Hindi namin alam kung sa'n kami dadalhin ng aming mga paa... basta ang alam ko lang, sana'y sumang-ayon si tadhana.

"Paano na tayo nito ngayon? Sigurado ako papaputol ni mommy 'yung credit card ko." Echo heaved a deep sighed.

"Kakayanin natin 'to. Matagal pa naman ang alis ko..." I smiled at her.

"A-alis ka pa rin?"

I shrugged. "Who knows?"

We don't know where we are but we do know... malayo na kami sa kabihasnan. The place is like a long lost forest. Hindi namin alam ang daan pabalik. Gayunpaman nagpatuloy lang kami sa pagda-drive. Maya-maya lang malamang ay mawawalan na ng gas ito at wala na kaming extra cash para magpa-gasolina.

"I don't want to fucking steal a money just to fucking live." I muttered a curse.

"Hey... we're not gonna steal okay?" Echo held my face.

"Yohoo! Fuck it! Let's go!" Echo shouted while driving a truck. We stole it from the delivery guy. We know it's a sin but we need to survive.

Days passed. We're just roaming around the forest eating some fruits that we found. Some of it are still raw... nakahanap kami ng isang convinience store sa bayan. Parang gusto kong lumuhod sa tuwa ng makita kung gaano karami ang bilihan sa bayan.

We know... stealing is a sin. Every sin is actually stealing. If you murder someone you're taking away someone's life which is also considered as stealing. If you are lying you're also consider as a thief. Hence; you are also stealing the truth that they need. Every sin is a fucking stealing. So if you're a sinner you're a thief.

"Gusto mo?" alok sa 'kin ni Echo habang nakalahad ang kamay.

"Ahh." nakangangang sabi ko rito pero kinuha nito ang kamay ko at nilagay do'n ang pagkain. Inirapan ko ito at nginiwian niya naman ako.

Pahirapan maka-survive kung hindi mo kakayanin. Kung susuko ka agad. Days passed and we're still here. This is how hard to escape from the reality.  It's true that... we can't escape reality if we don't close our eyes.

"Ang bagal mo bilisan mo please?" nakangiwing sambit ni Echo sa 'kin. We bought new clothes from the spare money that we have. I only bought five pairs of clothes and Echo has six pairs.

Pumasok na 'ko sa isang comfort room ng gas station. Dito kami palagi nakikiligo. Minsan sa mall sa bayan... sa convinience stores. O kaya naman sa restaurant. Diskarte talaga ang kailangan. We're both sleeping inside the truck. We're lucky na ang dine-deliver ng lalaki ay unan. We have a lot of pillows kaya para kaming nasa ulap kung iisipin. Tinanggal namin ang mga plastik no'n.

"Sapp... kung hindi ba tayo umalis, anong gagawin mo?" tanong pa nito.

"Ako? Nakahiga."

"Seryoso na kase."

"Nakahiga nga... iniisip kung kakayanin ko ba kung makasal ka ro'n sa Giovanni na mukhang alipunga." sambit ko at humagalpak naman ito sa tawa.

"Grabe, Sapp. Sabagay may point ka." aniya nito.

Nakabukas ang pinto ng truck kaya't nakahiga kami parehas sa loob ng truck at nakatingin sa kalangitan. Pinark namin ang truck sa gitna ng kakahuyan at bumababa nalang kami sa bayan kung may kailangan kaming bilhin at maligo. Napag-alaman namin na may poso pala rito kaya't mapapabilis ang pagligo namin.