Chapter Thirty-Nine

1.2K 86 23
                                    

"ATE! PLEASE YOU need to calm down and listen to us first!" angil ni Travis nang mahabol n'ya ako paglabas ng hospital room ni Dad, he grabbed my arm and forcefully faced him.

"Bitawan mo ako, Travis." May gigil na utos ko rito habang pinagmamasdan ko ang higpit ng pagkakahawak nito sa braso ko.

"No, please don't be unfair to Dad and Mom... they've suffered enough—"

"I said, let me go. Hangga't nakikita ko pang kapatid kita." This time I looked at him with rage.

Nakipagmatigasan ng titigan sa'kin si Travis bago ito tuluyan sumuko at binitawan ako. I took that chance to walk away.

"Really, Serena? You'll just walk away like that? You'll just run away with the problem? Ang ibang problema kaya mong solusyunan pero ang pakikinig lang ay hindi mo magawa?"

I stopped on my fifth step when I heard him say that. Ang gigil na nararamdaman ko ay tila mas sinasagad ng kapatid ko.

"Hindi ko alam kung manhid ka o sadyang tanga, Travis!" I spit then I turn around and to look at him. "Hindi ka marunong makaramdam na hindi ito ang tamang oras para makarinig ng kasinungalingan?"

"We are not going to lie—"

"Save it, Travis. Galit ako. Hindi ako makakausap ng matino kaya kung pwede lang... since 'di mo ma-gets kung bakit ganito ako umasta pwes sasasabihin ko sa'yo para pumasok d'yan sa kokote mo!" Then I walked back a few inches from him and said, "Ayoko ko kayong makausap! If you see this as a form of running away? Then so be it! Now, before I cut all ties with you and your family, don't stop to me."

Hindi ko na ito hinayaan pang makapagsalita at mabilis na umalis sa ospital na 'to. While running, hindi ko namamalayan na pabigat na ng pabigat ang nararamdaman ng paa sa tuwing iniaapak ko 'yon. The tears on my face were continuously flowing like a river.

Ang sakit! Ang sakit sakit!

"Serena!" natigilan ako sa taong tumawag sa'kin nang ako'y nakalabas na ng ospital. A car stopped in front of me.

"M-Maria," naiutal ko nang salubungin n'ya ako ng yakap. Nakayakap akong sumakay sa kotse ni Yvette. Sinamahan ako ni Maria sa likod ng sasakyan at doon ako ngumawa ng ngumawa.

I may be strong in public and a certified bitch but it didn't cross my mind that I would be crying like this for two different reasons that caused my emotional pain. Why a family and a man could make me feel weak and vulnerable.

Maria and Yvette didn't say anything while we are crossing SLEX. Nakatulala na lang ako ngayon sa labas ng bintana while trying to calm and at least forget the pain that my family and Troy caused me.

"Why we are being summoned?" tanong ko sa dalawa nang busy na ako ngayong tapalan ng make-up ang namamaga kong mata.

Parehas pang nagkatinginan ang dalawa bago ako tiningnan muli. And I know that look. "Don't tell me you don't want me to push through just because of my recent dramas?"

"But you do need to rest—"

I immediately interrupted Maria. "I am fine, work should not be affected by our personal matters, remember the rules?"

Napabuntunghininga nalang sila at doon ko na napansin na papasok kami sa isang tagong mansion sa gitna ng kagubatan.

"Where's Aurora and Jorgy?" tanong ko sa kanila nang mapansing tatlo lang kaming pupunta roon.

"They don't have any idea about this," Yvette replied na s'yang kinatango ko nalang. "Pero sinabihan ko si Aurora to look out Jorgy," she added.

"Good call," iyon nalang ang nasambit ko dahil hangga't maaari, we needed them to stay out of this mess. Not because they can't handle this... Jorgy can definitely handle things on her own.

Los Solteros 1: Irresistible SensationTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon