Silent Noise (Anxiety Series #1) (COMPLETED)

Chapter 4

A bright beaming light hit my face as I looked at the sun. Sa harapan kami ng eskwelahan naghiwahiwalay kanina, ngayon ay mga kalahating oras pa ng lakaran bago namin marating ang aming bahay.

"Dapat kapag ganoon ay hindi mo na lamang pinapansin," pagsasalita niya.

"Bakit naman hindi, Kuya? Masama ba isa-bibig ang tama?" Napa-buntong hininga siya.

"Ayaw ko lang na napapaaway ka, Morie." Mahina akong natawa.

"Hindi naman ako nakipag-away, Kuya."

It's already four minutes before midnight, for some people it's only the sound of the crickets and some howling of the dogs from the neighbors that's filling the silence of the night, but for me it's not only the noise that made my soul awake at this time. I was sitting near my room's window. The dark sky is full of shimmering lights from the stars.

I like the night by having this view but I hate it too, because that's the time wherein the voices inside my head started to shout violently. From the silence of the night there are thousands of unheard screams, people failed to notice and hear.

Humigab ako at tumayo sa silya na aking inu-upuan, pagkatapos ay naglakad na ako patungo sa papag na katapat ng isang malaking salamin dito sa aking kwarto, kung saan ko nakita ang aking kabuuan.

The doctor said that I shouldn't stressed myself, because it'll be going to have a bad effect in my heart disease known as MVP or Mitral Valve Prolapse. It's not a serious disease, it's just a result of my body's slow development. Ang tanging gamot nga lang daw dito ay panahon, ganoon pa man ay umiinom pa din ako ng maintenance para hindi masiyadong mabilis ang tibok ng aking puso at para hindi din ako madaling makaramdam ng pagod, but I think there's no right medicine not to feel stressed and too exhausted.

Bawat araw babatuhin ka ng problema, iyong ipaparamdam sa iyo kung paano maging masaya pero sa ilang sandali lang bigla ka na naman guguluhin ng mga katanungan at pangamba na mayroon ka sa iyong isipan.

It's been two years since I got diagnosed with that heart problem, but until now it's all clear to me, until now I felt like I'm a big burden in our family. Tuwing nakikita ko na naga-away sina Nanay at Tatay, tuwing napapansin ko na labis na silang nahihirapan, hindi ko maiwasan na sisihin ang sarili ko. Kung hindi siguro mahina ang aking resistenya ay hindi kami magkakagastos-gastos, iyong inilaan sana sa akin ay para na lamang sa pagpapagawa ng aming bahay, para sa pambayad sa utang at sa pang-araw-araw na gastusin.

The hustling wind passes by in my dark room, the same time I hugged my both knees. My room is the only place wherein I can be myself, where I can cry, and whispers my thoughts, but it still not the best place for me. Hanggang ngayon patuloy ko pa din hinahanap iyong lugar na magpapatahimik sa hindi nakikita at naririnig na magulo kong mundo.

I feel the warm and soft breeze of the wind. Narito kami ngayon sa Science garden at pinagtatanim ng ilang halamang gamot ng aming teacher.

"Iyong mga walang ginagawa diyan, wala kayong plus sa susunod na quiz natin," matapos itong sabihin ng teacher namin ay mabilis na nagsikuha ng itatanim ang ilan ko na kaklase, habang ang iba naman ay tumulong sa pagbubungkal ng lupa.

"Sino iyong secretary niyo? Nagtaas ng kamay si Nikka.

"Babalikan ko kayo mamaya dito. Nikka ilista mo iyong mga hindi tutulong."

"Sige po, Sir." Pagka-alis ng teacher namin ay nagsimula nang mag-ingay ang aking mga kaklase, may ilan pa na nagbabatuhan na ng malalambot na lupa.

"Kapag nasapol ako niyan, Ron! Humanda ka sa akin." Pinigilan ko na matawa nang marinig ko iyon. Ilang sa sandali lamang ay napatingin ako sa aking gilid ng tumabi sa akin si Dandreb.