I calmed myself first before deciding to move my feet away from my father's grave, away from all the pain, but I was too shocked to see Dandreb's mother, who's now holding a basket with flowers.
"Morie? W-What are you doing here?" She asked me. I didn't think of any words, I just bowed my head until she held my hand and we sat on the bench under the tree that's standing there.
"Ano ginagawa mo dito?" Hindi pa rin ako kumibo.
"Siya nga pala, magkikita pala ulit kayo ni Dandreb mamaya 'no? Nagpaalam kasi siya sa akin. Alam mo na iyon, hindi na ata mabubuhay kapag hindi ka nakikita." Mahina siyang tumawa. Tumikhim ako at nag-angat na sa kaniya ng aking tingin.
"Your eyes, you're hiding something hija." Hindi katanungan ang kaniyang sinabi. Bigla ko naman narinig ang boses ni Kuya.
"Morie, akala ko ay kung ano na ang nangyari sa iyo, halika na at baka gabihin tayo sa biy—" Napaharap sa kaniya ang ina ni Dandreb.
"Aldrich? Nandito ka din. And what you said again?" Nagpa-balik-balik ang tingin niya sa aming magkapatid, sinenyasan ko naman si Kuya.
"H-Hello po, Tita Hulya."
"Sige na Kuya, ako na ang magpapaliwanag." Pagka-alis na pagka-alis ni Kuya ay hinarap ako nito.
"Hija?" Malungkot akong ngumiti.
"Luluwas po kami papuntang Makati at d-doon na titira."
"And my son didn't know about it?" Tumango ako at napayuko.
"Ano ba ang nangyari hija? Tungkol ba sa pamilya niyo?" Dumaan ang kirot ng aking puso. Habang dumadaan ang araw ay lalong nagiging sariwa ang lahat ng nangyari sa amin.
"T-Tita Hulya..." My voice broke.
"Alam ko po na masasaktan ko si Dandreb, p-pero alam ko din po na masisira lang namin ang isa't-isa kung mananatili ako sa tabi niya." Marahan kong pinunasan ang aking pisngi.
"Pero sana ay nagpaalam ka naman sa kaniya, Morie. I'm with that situation also back then, may tao ako na iniwan ng walang kahit anuman na paalam. Nang magkita kami muli at magkausap, doon ko nalaman kung gaano ko siya nasaktan."
"Morie, ano ba talaga ang dahilan ng biglaan niyong pag-alis?" Dumiin ang hawak ko sa aking mga kamay at halos mapahagulgol ako.
"M-My mother cheated. A week after knowing it, my f-father commited suicide. My father killed himself, thinking that he wasn't enough to my mother, that he'll never be enough for us."
"Oh my—" Ngayon ko naranasan na ngumiti habang patuloy sa pag-agos ang luha sa aking mga mata.
"I feel so lost, T-Tita..."
"In just a tick of a clock, it's like I forgot how to smile. Parang hindi ko alam kung nasaan na ba ako? I can't laughed even just in a seconds."
"It seems like I'm in the middle of the maze, still clueless what's the right move to do, for me to escape." Napatakip ako sa aking bibig ng yakapin ako ni Tita Hulya. Marahan niyang hinaplos ng paulit-ulit ang aking likod.
"I felt sorry for what happened to your family hija. Please, be strong." Hindi ko magawang tumugon, ni kahit tumango dahil kahit sa aking sarili hindi ko alam kung kaya ko pa ba. Ini-isip kung paano na kami ngayon ni Kuya? Paano muling uusad ang aming buhay? Bago kami tuluyang maghiwalay ay naki-usap ako na manatili na lamang lihim ang lahat, kahit pa kay Dandreb.
It's not easy. It'll never be easy. It's been one month since then. It seems like I continue my life but not moving forward at all.
"Mabuti na lang pala at nagdala ako ng sobrang na-ani ko na gulay dito kay Aling Rose." Naka-upo kami sa malaking bato sa gilid ng harapan nitong bahay.
YOU ARE READING
Silent Noise (Anxiety Series #1) (COMPLETED)
Teen Fiction"Noong nahanap ko ang sarili ko, nakahanap na rin pala siya ng ibang mamahalin." No one can hear my silent noise. And there, in the middle of my loneliness, like a shooting star that suddenly showed in the moonless night, he landed and stepped in my...
