The begin of the bankzitters

Deel 22 ( ruzie?)

POV ROBBIE
Als ik naast Raoul zit merk ik dat hij door heeft dat er iets is. Hij vraag daarom ook of er iets is. Ik zeg wat botter dan bedoeld was nee. Koen is ondertussen ook naar beneden gekomen. Ik zie dat Raoul Koen vragend aan kijkt en hij haalt zijn schouders op.

We hebben bijna 1 uur stil op de bank gezeten zonder ook maar iets te zeggen. Als het 23:40 is zeg ik dat ik al vast ga slapen. Ik loop naar boven naar de logeer kamer. Na 20 min hoor ik iemand naar boven lopen. Ik hoop zo erg dat het niet Koen is. De voetstappen komen dichterbij en ja hoor het is wel Koen. Hij komt binnen en komt naast me liggen. 'Hé schat wat is er het lijkt net of je boos op me bent' vraagt hij gelijk. Ik kijk hem aan en zeg 'er is niks alleen dat ik je iets moet vertellen'. Hij vraagt wat maar ik vind het echt eng dat leg ik ook een beetje aan hem uit. Dan adem ik diep in en uit en trek mijn mouw omhoog. Hij schrikt en kijkt me verbaast aan. En natuurlijk vraagt hij als eerste waarom ik snij. Ik zie in zijn ogen dat hij best wel boos is. Ik heb in de tussen tijd niks gezegd en ik ga weer liggen en proberen te slapen. Ik merk dat Koen ook gaat liggen. Net voor ik slaap van hoor ik Koen nog vragen of dit de reden was dat ik een beetje boos was. Ik knik en val in slaap.

Robbie droom

Ik word wakker en ik zie de jongens staan (Matthy, Raoul en Koen). Ze zijn boos, waarom ik heb geen idee. Dan beginnen ze met praten. Hun stemmen zijn anders dan normaal alsof ze zo kwaad zijn dat ze me wel kunnen vermoorden. Ze zeggen dat Koen alles heeft verteld ( nog iemand die me heeft verraden denk ik in me zelf). Het leek net of ze dat horen, want ze zeggen 'ja dat klopt Robbie je kan NIEMAND vertrouwen echt helemaal NIEMAND. Ik denk terug en hij heeft inderdaad wel gelijk. De enige die ik vertrouwde was Koen, maar hem kan ik dus ook niet meer vertrouwen. Ze praten verder en zetten steeds een stap dichterbij. Tot dat ze voor mij neus staan ik kan niet meer bewegen ik sta vast alsof ik van steen ben. Raoul haalt een mes uit zijn zak en vraagt 'een sneetje kan er toch nog wel bij?' Ik kijk bang niet snappend wat hij bedoelt. Hij zet het mes op mijn schouder ik kan nog steeds niet bewegen. Hij haalt het mes naar beneden ik schreeuw het uit van de pijn. Tot dat ik ineens Koens stem hoor en nu gewoon normaal. Hij roept me, maar waarom toenet was hij nog boos. Ik voel nu ook iets aan mijn arm. En nog een keer.

Ik doe mijn ogen open en mijn ogen zitten vol tranen. Ik zie Koen naast me met een verbaasde blik kijken. 'Wat is er aan de hand ik werd wakker van je geschreeuw' zegt Koen op een rust gevende toon.

Ik heb dit deel geschreven toen ik was buiten gesloten top was dat 😂 bijna 2 uur buiten gestaan te wachten.