The begin of the bankzitters

Deel 39

POV KOEN
Ik zie meer tranen over zijn wangen lopen. 'Nee Robbie niet huilen je kan dit' ik hoop zo dat hij zijn ogen openkrijgt. Ik blijf dit ook een paar keer tegen hem zeggen, maar het lukt hem echt niet.

De tranen stoppen ook. Zal hij terug zijn gevallen in zijn diepe coma.

POV ROBBIE
Ik hoor Koen een paar keer zeggen dat ik vol moet houden en mijn ogen moet openen, maar het lukt niet het lukt gewoon niet. Het voelt alsof ik weer in een diep gat val. Het lichtpuntje dat toenet zo groot was, is nu zo klein alsof het 10km weg is. Ik hoor een toon. Piep....... piep....... piep....... Piep.... Piep.... Piep. Piep. De toon word sneller. Uiteindelijk hoor ik de toon niet meer en hoor ik niks meer. Ik voel alleen dat ik steeds dieper het gat in word getrokken.

POV ANOUK
Vandaag ligt Robbie 1 jaar in coma. Ik besluit langs te gaan. Het is al aardig lang geleden. Ik weet dat het slecht is, maar ik ben bezig met mijn opleiding. Ik ben daar 1 maand na dat het gebeurde mee begonnen. Ik had het toen nog erg zwaar, maar ik ben verder gegaan zoals Robbie wilde. Ondertussen ben ik in de auto gestapt richting het ziekenhuis. Als ik aankom loop ik snel door naar de kamer van Robbie. Als ik de gang op loop zie ik allemaal dokters en zusters rennen. Ik weet niet waarom maar ik heb het gevoel dat ze voor Robbie zijn.

Ik ren snel naar de kamer van Robbie, maar dan zie ik Koen huilend voor de kamer van Robbie zitten. 'Koen wat is er aan de hand?' vraag ik nu ook half huilend. 'I ik weet het niet, ik zag dat Robbie tranen liet dus ik zei dat hij het kon om zijn ogen open te maken toen stopten de tranen en en toen ging zijn harstslag steeds sneller tot een lange stille piep. Er kwamen allemaal doktoren naar binnen gerend en er werd gezegd dat ik naar buiten moest. Ik had niet genoeg energie om me tegen te houden en nu zit ik hier zonder iets te weten' zegt Koen nu helemaal huilend. Ik kom naast hem zitten op de grond en geef hem een knuffel. Na 5 minuten horen we een harde schreeuw.

POV ROBBIE
Ik zak alleen maar meer in het diepe gat. Ik voel pijn op mijn borst niet normaal veel pijn. Ik word terug getrokken naar het licht. Dan heb ik weer zo veel pijn dat ik het uit wil schreeuwen van de pijn. Wacht er kwam geluid uit mijn mond. Weer zo veel pijn en weer dat ik het uitschreeuw van de pijn waarbij er ook daadwerkelijk geluid uit mijn mond kwam. Nu moet het me lukken. Het moet me nu lukken om mijn ogen open te doen. Het moet me lukken. Na een paar keer proberen zie ik licht. Zo veel licht dat ik mijn ogen weer dicht doe. Ik doe mijn ogen weer open en zie dat er minder licht is. Ik heb me ogen open. Eindelijk. Dan zie ik aan mijn zeiden Koen. Hij krijgt een glimlach op zijn gezicht. 'Robbie eindelijk ik heb je zo erg gemist niet normaal' zegt koen bijna huilend. Ik probeer terug te zeggen dat hij nu niet meer verdrietig hoeft te zijn, maar het lukt niet. Ik val terug. Terug in dat zwarte gat. 'Nee Robbie verlaat me nu niet weer' hoor ik koen nog schreeuwen, maar mijn ogen zijn al dicht gevallen. Het is precies het zelfde als eerst. Ik hoor alles en voel alles, maar kan niet reageren.