The begin of the bankzitters

Deel 53

POV KOEN

De ambulance en politie zijn onderweg, maar voor mijn gevoel duurt het allemaal veels te lang en ben me helemaal aan het gek maken. Bang dat Matthy ook in een coma komt en er net zo lang in blijft net als Robbie. Kut Robbie, hij weet helemaal niks van wat er gebeurd en ik had hem beloofd om langs te komen. Ik voel me schuldig, maar ik heb wel een reden, maar als nog voelt het naar. Raoul slaat een arm om me heen en vraagt wat er aan de hand is. 'Nou ik dacht er aan wat nou als Matthy ook ik zoon lange coma terecht komt als Robbie en toen bedacht ik me dat ik vandaag langs zou komen, maar hem niks heb laten weten' raoul knikt en zegt 'Ik snap dat je het denkt, maar Robbie is er ook uit gekomen en Robbie zal het ook echt wel begrijpen'

In de verte horen we de ambulance en politie aankomen. Ik ben opgelucht dat ze er zijn. Alleen we hebben een probleem zijn ouders horen ze ook aankomen dus waarschijnlijk gaan ze vluchten. Ik ga naar de achter ingang voor als ze via daar willen vluchten. Mare loopt weer met me mee. Ik heb een klein gevoel dat ze misschien op me is. Oké Koen niet daar op focussen. Je moet zorgen dat matthys ouders niet ontsnappen. We horen de sirenes niet meer wat betekend dat ze er zijn.

Een paar minuten later horen we een deur ingetrapt worden.

Weer een tijdje later horen we meerdere schoten. Ik ben erg bang. Wat als ze op Matthy hebben geschoten.

En al weer een tijdje later komt Raoul naar ons toe gerend om te zeggen dat Matthys ouders zijn opgepakt en dat Matthy naar het ziekenhuis is gebracht. 'Ow en Anouk is met Matthy mee in de ambulance' maakt die zijn verhaal af.

We knikken en lopen met zijn drieën terug naar de auto en rijden door naar het ziekenhuis.

Als we bij het ziekenhuis aan komen vragen de andere aan de receptioniste waar Matthy ligt. Ik loop recht door naar Robbie's kamer.

Als ik aan kom zie ik Robbie met tranen in zijn ogen vooruit staren. Ik breek als ik hem zo zie zitten. 'R r r Robbie' zeg nou ja vraag ik meer. Hij kijkt om en kijkt me aan. Ik zie hem nog meer breken en loop snel naar hem toe en sla mijn armen gelijk om hem heen. 'Nee knuffel me niet' zeg/ beveelt Robbie me' 'waarom mag ik je geen knuffel geven?' Vraag ik hem. 'Ik verdien geen knuffel, aandacht of liefde, dus ga weg' zegt Robbie. Ik breek alweer, maar nu nog veel en veel erger. Het idee dat Robbie vind dat hij geen liefde verdiend dood me vanbinnen. Hij is zoon lieve jongen, maar die stemmen in zijn hoofd laten hem dit denken. Die stemmen moeten gewoon uit zijn hoofd gepraat worden. 'Robbie jij verdiend al die dingen wel. Je bent zoon lieve en leuke jongen. Alleen je laat je ompraten door die stemmen' zeg ik om hem weer helder te krijgen. 'Waarom kwam je dan niet opdagen en ik ben niet lief of leuk ik lig hier in dit kut bed en kan helemaal niks' verteld Robbie terwijl ik hem zie breken. 'Ik moet je iets vertellen waarom ik niet kwam opdagen' zeg ik met een trilling in me stem ik moet het hem nu gaan zeggen. Toen ik dit zei zag ik de 'woede' uit Robbie's gezicht plaats maken voor angst.