The begin of the bankzitters

deel 59

POV ROBBIE
Ik lig al een tijdje in Koens armen en het voelt goed, maar de stemmen. Ik kan ze niet meer weg stoppen. 'Iedereen is nu toch al verdrietig' hoor ik de stemmen zeggen en daar hebben ze gelijk in. Iedereen is al verdrietig en het is nou niet zo dat ik het nog erger kan maken. Misschien als ik het nog even ga proberen. Totdat ik weer uit het ziekenhuis ben, wat hopelijk binnen kort is. 'Dat ga je toch niet volhouden' zegt te stem weer op zoon beter wetende stem. Ik wordt er gek van en zie dat Koen merkt dat ik er gek van wordt. Ik heb hem net verteld dat die stemmen terug zijn en zag dat die allemaal vragen had, maar niet wilde stellen. Waarschijnlijk waren het vragen er over dat mijn stemmen terug waren. Aangezien ik had gezegd dat ze weg waren.

POV ANOUK
Raoul komt na een tijdje weer terug, maar zonder Koen en Robbie. 'Hé waar zijn Koen en Robbie?' Vraag ik aan hem, na dat hij ging zitten. 'Ow die zijn naar de kamer van Robbie toe gegaan' antwoord Raoul. 'Hoe vatte Robbie het op' vraag ik weer. 'Nou niet goed, hij schreeuwde dat de stemmen op moesten houden, wat waarschijnlijk betekent dat de stemmen weer zeiden dat hij er net zo goed een einde aan kan maken' vertelt Raoul mij. Hierna is het het stil. Ik ben aan het na denken, dadelijk maakt Robbie er ook nog een einde aan. Dat zou het alleen maar erger maken, waarschijnlijk denkt Robbie daar juist anders over. Hij denkt vast dat we al verdrietig zijn dus het niet uitmaakt.

— TWEE DAGEN LATER —

POV RAOUL
Het is twee dagen geleden. Deze twee dagen waren zwaar erg zwaar. Vooral voor Anouk en Robbie. Morgen is de begrafenis. Het blijft klein eigenlijk alleen de bankzitters. Matthy had namelijk wel familie, maar iedereen stond aan de kant van zijn ouders. Robbie mag er gelukkig ook bij zijn er is nu wel een dokter mee om op hem te letten en om snel in te grijpen als er iets mis gaat.
We zijn ook iedere dag bang dat Robbie het nog een keer probeert. Daarom blijft Koen ook 24/7 bij hem.

Ik ga vandaag naar Milo. Ik ben nog steeds kwaad op hem. Ik merk ook dat Anouk er erg van is geschrokken.

Als ik ben aangekomen bij Milo's huis klop ik aan. Ik wacht een tijdje tot dat Milo eindelijk open doet. 'Ik moet mee je praten' zeg ik en loop naar binnen. 'Ow oké waarover?' Vraagt hij. 'Dat weet je best' zeg ik weer. Hij knikt. We gaan zitten en ik begin rustig. 'Wat bezielde je om dit te doen?' Vraag ik. 'I I ik heb geen idee' zegt die zacht terwijl die naar de grond toe kijkt. 'Kom op je hebt Anouk hier mee gekilt. Ze kan het niet los laten. Ow en voor als je het nog niet wist Matthy is gestorven toen je weg ging' zeg ik tegen hem en sta op en loop weer weg. Ik kan hem gewoon niet zien. Moeten we hem nu wel of niet op de begrafenis laten komen? Vraag ik me zelf af.

Ik vind dit een best rot deel. Ik ga er ook een einde aan maken, maar het lukt me niet om een goed einde te maken. Ook heb ik al een idee voor een nieuw boek, maar moet nog ff kijken hoe ik dat wil gaan uitwerken.