The begin of the bankzitters

Deel 47

POV KOEN
Ik ga zo weer even terug naar Robbie, omdat hij daar anders zo alleen is. Ik heb besloten om vandaag een vraag te gaan stellen die ik al een tijdje aan hem wil vragen. Ik hoop dat hij er antwoord op wil geven. Ookal denk ik dat hij geen antwoord gaat geven.

Als ik klaar ben met de video loop ik naar de auto en rij ik naar het ziekenhuis.

Als ik aan kom loop ik naar Robbie's kamer en zie ik hem verdrietig zitten. 'Hé Robbie wat is er allemaal aan de hand?' Vraag ik aan hem terwijl ik hem een knuffel geef. 'I iiik h h heb zo v veeel spijt' antwoord hij. 'Schat waar heb je dan spijt van' vraag ik aan hem. 'Over wat ik heb gedaan. Ik had ook niet zo zielig kunnen doen en nooit voor die kut trein te hoeven springen' antwoord hij terwijl hij boos word. 'Schat eerst rustig worden en als je mij wilt vertellen waarom je het wilde doen dan kan ik met zeker heid zeggen dat het niet zielig is.' Stel ik hem gerust. 'Oké dan'

POV ROBBIE
het HELE verhaal

Ik ben net klaar met mijn VWO en ga studeren en werken. Een andere baan, omdat ik nu ouder ben dus ze me niet meer wilden. Ik ging werken bij de mac.

Het team wilde me er helemaal niet bij. Ze vonden dat het team al sterk genoeg was. Ze 'pesten' me weg. Het was ze gelukt ik ging weg. Toch gingen ze gewoon verder het werd zelf erger.

Ze kwamen naar mijn huis. Scholden me uit als ik naar de winkel ging. Het werd alleen maar erger. Eerst waren het schelden als tief op, ga gewoon weg, niemand wilt je hier. Uiteindelijk werd het meer als, tering hoer, ga je vriendje pijpen of zo, tering homo, krijg kanker, ik hoop dat je alleen overblijft. Dit laatste zeiden ze voorla net toen mijn moeder was overleden.

Op de gevenmoment werd het minder. Ze gingen toen vooral over via socialmedia. Ik vond dit een stuk minder erg, maar het raakte me nogsteeds.

Verder snap ik het zelf ook niet helemaal. Het ging gewoon snel.

Ik had jou er al over verteld en ik had beloofd te stoppen maar ik kon niet stoppen en om jou niet helemaal teleur te stellen bleef ik.

Alleen toen jij het uitmaakte storte ik helemaal in. Ik had nu geen rede meer. Ik probeerde het een week vol te houden alleen het werd te veel.

Ik denk dat er hier tussen nog meer is gebeurd wat mij raakte alleen dat ik het niet helemaal weet. Ik probeer er zelf ook nog helemaal achter te komen alleen ik weet het gewoon niet. Ik heb ook zo veel spijt. Ik heb jullie zoveel pijn gedaan alleen dat stemmetje maakte me gek. Hij maakte me wijs dat niemand meer iets om me gaf.

Toen ik klaar was met mijn verhaal zag ik Koen geschokt kijken. 'Is dat ook de rede dat je eigenlijk nooit zin had in maccie' vraagt Koen. 'Ja dat is de rede ja' antwoord ik hem. 'Ik wist ook helemaal niks van dat stemmetje wat rot voor je ik ben wel blij dat je het me hebt verteld' zegt Koen. Door deze woorden barst ik weer in trane uit en knuffelt Koen me. Het beste gevoel dat er is op deze aardbol.

Zo zitten we nog een tijdje en het voelt fantastisch.

Hier weer een deeltje van 580 woorden