The begin of the bankzitters

Deel 38

POV KOEN
1 jaar. 52 weken. 365 dagen. 1836 uur zonder Robbie. Precies. Dit jaar is het zwaarste jaar uit mijn leven. 52 weken zonder Robbie. 365 dagen naar het ziekenhuis. 1836 uur met verdriet.

Ik ben gestopt met mijn YouTube kanaal. De kijkers van Robbie weten wat er is gebeurd. Natuurlijk weten ze dat. WE ZIJN ER DOOR HET NIEUWS ACHTERGEKOMEN NIET EENS OMDAT WE GINGEN KIJKEN HOE HET MET HEM GING. Ik ben iedere dag langs geweest. De zusters kennen me ondertussen. Vooruitgang van Robbie. Nee. Niks helemaal niks. Ze hebben er over na gedacht om de beademing te stoppen. Ik heb ze tegen gehouden. Niemand heeft er meer echt vertrouwen in. Stiekem ik ook. Maar ik wil volhouden. Ik wil volhouden om zijn lippen weer een keer op die van mij te hebben.

Ja ik ben weer verlieft op hem. Ookal ligt hij daar alleen maar. Eigenlijk ben ik niet WEER verlieft op hem, maar nogsteeds.

De andere hebben het natuurlijk ook zwaar, maar ik heb het het zwaarst. De rest is verder gegaan met zijn leven net zoals Robbie dat wilde. Ik kan het niet. Ik kan niet verder gaan met mijn leven zonder Robbie. Dit had hij niet gewild, maar toch is het zo.

'Koen kom eens uit je bed jo!' hoor ik Matthy roepen. Uit bed waarom zou ik. Wat kan ik doen. Niks helemaal niks. Ik kleed me snel aan. Pak mijn jas en autosleutels en rijd weer naar het ziekenhuis opnieuw.

Als ik ben aangekomen glimlacht de zuster weer naar me. Ik loop snel door naar de kamer van Robbie. Daar ligt hij. Precies zoals altijd. Ik ga naast hem zitten en pak zijn hand vast en beging gewoon weer mijn dag tegen hem te vertellen zoals eigenlijk altijd. Ik doe dit omdat ze verteld hebben dat Robbie het wel gewoon kan horen wat ik hem vertel.

POV ROBBIE
Ik voel een hand mijn hand vast pakken. Ik voel dat het de hand van Koen is. Weer. Iedere dag is het de hand van Koen. Nooit die van iemand anders. Dat betekend dat het eigenlijk gewoon een goede keuze was. Alleen de stem van koen iedere dag houd me tegen om me zelf te laten gaan.

Ik hoor zijn stem zijn dag weer vertellen zoals altijd: 'vandaag ben ik door Matthy uit bed getrokken. Ik was aan het na denken dat je hier nu al 1 jaar ligt en het me nog steeds niet lukt om verder te gaan met mijn leven. Ik weet dat je dat wilde, maar het lukt me niet om verder te gaan met mijn leven zonder jou.' Ik voel een druppel op mijn hand vallen als hij dit verteld. Ik moet eigenlijk ook huilen alleen het maakt niks uit ze komen toch niet. WACHT ER LOOPT EEN TRAAN OVER MIJN WANG. Ik hoor Koen ook schreeuwen van blijdschap. 'Kom op Robbie ik weet dat je het kan ik geloof in je' zegt Koen al wat rustiger. Ik doe mijn best ik wil mijn ogen openen, maar het lukt niet. Het lukt gewoon niet. Ik moet nog harder huilen en ik voel meer tranen over mijn wangen heen lopen.