True Identity🩸/ Uchiha ⚔️ Hyuuga [TAMAMLANDI]

It's true that a mistake brings

Konoha'ya geleli dört gün olmuştu.

Vakit hem hızlı hem de yavaş geçiyor gibiydi. Tuhaftı.

Ama öğrendiğim yeni şeyler pek iç açıcı değildi.

Herşeyden önce tescilli bir Kinjutsu olduğumu öğrenmiştim. Bu yeterince kötüydü.

Ellerime aldığım başımı kaldırarak göz devirdim. Sürekli olarak düşünmek bana sıkıntıdan başka bir şey kazandırmazdı.

Göz bağımı sıkıca bağlayıp pelerimi aldım ve dışarı çıkmak için hazırlandım.

Tsunade-sama'nın bana gösterdiği iyiliklerin en önemlisi buydu, dışarı çıkmama Etsiyo yanımda olduğu sürece izin veriyordu. Tabii tek şartı da kalabalığa çok fazla girmemizi istemesiydi.

Yolları bilmeden tamamen Etsiyo'nun rehberliğinde çıkıyordum.

Kapıyı araladığımda nöbet tutan Etsiyo'nun bakışları bana çevrildi.

"Dışarı mı çıkacaksın?"

Başımı olumlu anlamda salladım.

"Eğer sana da uygunsa beni sakin bir yere götürür müsün?"

"Tabii."

Etsiyo önde ben arkasında koridorda yürümeye başladık.

Konoha'da her dışarı çıktığımda bir kez daha şaşırmaktan kendimi alamıyordum.

O kadar...O kadar hayat dolu bir yerdi ki, benim için sanki cennet gibiydi.

Burukça gülümsedim.

Keşfetmeme haklı olarak izin verilmeyen bir cennet.

Derin bir nefes koyup düşüncelerimi zihnimin gerisine ittim. Şu anda hiçbir şey düşünmek istemiyordum. Sadece, uzaklaşmak...Evet, sadece uzaklaşmak istiyordum.

Köyün hemen dışından gelen bir gürültü ile irkildim. Gerçi alışmam gerekirdi ama 'genin' statüsüne koydukları çocukların köyün hemen yanında gürültüyle çalışması tuhaf geliyordu.

Elimi anlıma koyup yürümeye devam ettim. Ama...

"Etsiyo, biraz antrenman yapsam sıkıntı olur mu?"

Bana çıldırmışım gibi baktı.

"Hokage-sama'nın izin vereceğini düşünmüyorum."

"Gözlerimi açığa çıkaran bir antrenman yapmayacağım zaten, kontrolüm dışına çıkmam."

Gözlerini kaçırdı.

Hadi, Amida!

"Lütfen, kimseye söylemem."

Etsiyo, düşünür gibi havaya baktı.

"Aslında çoğu Anbu senin nasıl savaştığını merak ediyor."

Gözlerimin mutlulukla ışıldadığına emindim.

"Hadi, gidelim."

**********

Çalışma alanlarına geldiğimizde hepsinin dolu olduğunu görünce üzüntüyle iç çektim.

"Galiba yapamayacağız."

"Hey! Etsiyo!"

Gelen sesle birlikte düşen başımı hızla kaldırdım. Yanımıza Etsiyo'ya benzer giysiler giyen bir grup yaklaşıyordu. Hafiften Etsiyo'nun arkasına kaydım.

"Selam çocuklar!"

Grup yanımıza gelince önce ona ardından bana baktı.

"Hey, sen..."