True Identity🩸/ Uchiha ⚔️ Hyuuga [TAMAMLANDI]

They can understand however you are the light and I am the dark.

Gözlerimin boşluğa alışması oldukça uzun sürdü.

Şu anda karşımda Zetsu ve saçma kopya ordusu olması gerekirken neredeydin ben?

Kaşlarımın çatıldığını hissetsem de bunun Madara'nın yapmayacağını biliyordum.

Tuhaftı.

Çok tuhaf...

Paniklemeye başladığımı hissedebiliyordum.

"Korkuyor musun?"

Arkamda duyduğum sesle atacağım çığlığı son dakikada boğazımda durdurabildim ve arkamı döndüm.

Ufak bir erkek çocuğu bana bakıyordu, aramızda biraz mesafe vardı ama gözlerinin benim gibi olduğunu fark ettiğimde nefesimi tuttum.

"Kimsin sen?"

Çocuk gülümsedi ama bu mutlu bir gülümseme değildi.

"Senin gibi biriyim galiba."

Zarif adımlarla bana yaklaşırken çelişki içindeydim. Bir yanım kaçmak istiyor diğer yanımsa olacakları görmek istiyordu ama gözlerinden anladığım kadarıyla o da benim gibiyse...

Neden kaçıyordum ki?

Çöküp onunla aynı boya geldim, belki aradığım cevaplar ondaydı.

"Buradan çıkmam gerekiyor. Be-"

Elini ağzıma götürdü.

"Biliyorum."

Elini çekmeden konuşmaya devam etti.

"Kontrolünü tamamen kaybettin. Artık istesen de geri dönemezsin."

Gözlerimi kaçırıp düşünmeye çalıştım.

Ne demek istiyordu?

O sırada son düşüncelerim kafamda canlandı.

"Ben...Bunu istememiştim. Geri dönmeliyim."

Çocuğun kaşları hayretle havaya kalktı.

"Seni onca zaman beklemiştim, neden buradan geri dönmeyi istiyorsun ki? Buradayken dış dünyadakilere karşı korunacağız."

Başımı yana yatırdım ve gözlerimi kapattım.

"Beni bekledin mi? Ayrıca, dış dünyada beni bekleyen insanları hayal kırıklığına uğratamam."

"Seni bekledim tabii?! Senle ben aynıyız farkında değil misin? Biz canavarız, biz yok edilmeliyiz, biz hapsedilmeliyiz...Biz Tanrı'nın lanetledikleriyiz."

Çığlık çığlığa attığı feryatlarla küçük omuzları sarsılmaya başladı ve hıçkırarak ağladı.

Biliyordum...

İstenmediğimi, ölmem gerektiğini hatta belki de Tanrı'nın lanetlediklerinden biri olduğumu ama Naruto ve diğerleri bunu bilerek yanımda durmamışlar mıydı?

Göğüsüm acıyla sıkışsa da güçlükle nefes aldım.

Ben onlara sahip olmuştum ama bu çocuk olmamıştı, belki başka şartlar altında olsaydı o da üzülmeyecekti.

Çocuğun küçük bedenini alarak kendime doğru çektim.

"Özür dilerim. Seni burada bırakmak istemiyorum ama diğer dünyada yeni kazandığım insanları kaybetmek istemiyorum."

Kızarmış yüzünden ellerini çekip bana baktı.

"Benim de bir zamanlar yakın duyduğum insanlar vardı...Ailem vardı ama...Beni onlar öldürdüler...Öğrendiler."