Zawgyi
အားနည္းတဲ့လူတစ္ေယာက္မဟုတ္ေပမယ့္ ကိုကို႔အတြက္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုကိုကာကြယ္ေပးႏိုင္တဲ့ အားႏြဲ႔တဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္္တယ္။ အစက ဝမ္ခ်င္း႐ိုက္လိုက္ေတာ့ ရိေပၚျပန္ထၿပီး တုန္႔ျပန္လိုက္ဖို႔ရည္ရြယ္ေပမယ့္ ရိေပၚေ႐ွ႕ေရာက္လာတဲ့ ဝီးခ်ဲႀကီးေၾကာင့္ ရိေပၚတုန္႔ျပန္မႉသည္ ေနာက္က်သြားရသည္။
ရိေပၚေ႐ွ႕ေရာက္လာၿပီး ရိေပၚကို စိုးရိမ္ႀကီးစြာ ငံု႔ၾကည့္ေနတဲ့ ကိုကို၏ မ်က္ဝန္းညိဳႀကီးေတြသည္ သိပ္ကိုအသက္ဝင္ေနသည္။ ရိေပၚေျမေပၚလဲက်ေနရာမွ ထရပ္လိုက္ၿပီး ဝီးခ်ဲေပၚမွာထိုင္ေနတဲ့ ကိုကို႔ရင္ခြင္ထဲေျပးဝင္လိုက္ၿပီး
" ကိုကို...ဟင့္... မမဝမ္ခ်င္းက ကြၽန္ေတာ့ကို ႐ိုက္တယ္ "
ေ႐ွာင္းက်န္႔ရင္ခြင္ထဲ ခႏၶာကိုယ္ေလးကိုင္းၿပီး ရင္ေငြ႔ခိုလံုလာတဲ့ ေကာင္ေလးငယ္ငယ္ရဲ႕အသံသည္ ေ႐ွာင္းက်န္႔ရင္ကို ပူေလာင္ေစသည္။
ေတာက္...!!
ျပင္းထန္နဲ႔ ေတာက္ခတ္သံနဲ႔ ၾကမ္းျပင္ေပၚ လြင့္ျပစ္ခံလိုက္ရတဲ့ မ်က္မွန္မဲႀကီး။
" ေ႐ွာင္း...."
" ဝမ္ခ်င္း နင္ထြက္သြား..."
" ဟို...ေ႐ွာင္း...ငါက...ငါက..."
" မင္းနဲ႔ငါ ေနာက္မွဆက္ေျပာမယ္ ဝမ္ခ်င္း ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ မင္းငါ့ေ႐ွ႕က အျမန္ဆံုးထြက္သြားပါ...."
ဝီးခ်ဲေပၚမွာထိုင္ေနေပမယ့္ သိပ္သန္မာလြန္းတဲ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔ဟာ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ကေလးငယ္ငယ္တစ္ေယာက္လို ငိုေကြၽေနတဲ့ ေကာင္ေလးငယ္ငယ္ကို ေထြးေပြ႔ထားၿပီး ဝမ္ခ်င္းကို စူးရဲတဲ့ အညိဳေရာင္မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ကာ ေဒါသႀကီးစြာ ႏွင္ထုတ္သည္။
" ေ႐ွာင္း..."
" ငါထြက္သြားလို႔ေျပာေနတယ္ေလ ဝမ္ခ်င္း..."
" ဟင့္....ဟင့္...အဟင့္..."
ဝမ္ခ်င္းသည္ သူ႔ကို ေဒါသႀကီးစြာ ေအာ္ေငါက္ေနတဲ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔ကို အံ့ျသႀကီးစြာၾကည့္ၿပီး ဝမ္းနည္းစြာ႐ိႈက္ငိုသည္။ ဝမ္ခ်င္းကိုၾကည့္တုန္းက စူးရဲရဲမ်က္ဝန္းညိဳတစ္စံုသည္ သူ႔ရင္ခြင္ထဲက ေကာင္ေလးငယ္ငယ္ကိုငံု႔ၾကည့္ေတာ့ ႏူးညံ့လြန္းလွသည္။ သူမ ႐ိုက္ခ်ထား၍ ေဖာင္းေနတဲ့ပါးေလးက လက္ငါးေခ်ာင္းရာကို ဖြဖြေလးထိေတြ႔လိုက္တာမ်ား ေႂကြက်သြားေတာ့မယ့္ ပန္းေလးတစ္ပြင့္မလို႔ မထိရက္ မကိုင္ရက္သလို။ ဝမ္ခ်င္း ဝမ္နည္းစြာ ရိွဳက္ငိုရင္း ထိုျမင္ကြင္းကို ဆက္မၾကည္ႏိုင္ေတာ့စြာ ေနရာမွ ေျပးထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
