တိတ္ဆိတ္မႈႀကီးဆိုးေနတဲ့ ကုမၸဏီရံုးခန္းထဲမွာ ထိုင္ေနၾကတဲ့ ဝမ္ခ်င္းနဲ႔ ေ႐ွာင္းက်န္႔။ ေ႐ွာင္းက်န္႔ကေတာ့ သူ႔အလုပ္ခံုေပၚက စာရြက္စာတမ္းေတြကို အၾကည့္မပ်က္သလို ဝမ္ခ်င္းကလည္း ေ႐ွာင္းက်န္႔လႈပ္႐ွားေနမႈကို မ်က္ေတာင္မခက္ၾကည့္ေနတာက အၾကည့္မပ်က္။
မေန႔ညက ဘားမွာမူးေနတဲ့ ဝမ္ခ်င္းကို က်ိဳးခ်န္ဆိုတဲ့လူက ကူညီၿပီး သူမေနထိုင္ရာ တိုက္ခန္းကို ျပန္ပို႔ေပးတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အမူးအနည္းငယ္ေျပသြားတဲ့ ဝမ္ခ်င္းသည္ က်ိဳးခ်န္နဲ႔ စကားအခ်ိဳ႕ကိုေျပာျဖစ္တယ္။ က်ိဳးခ်န္ကေျပာတယ္ တတိယလူဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ ေကာင္းျခင္းေတြျဖစ္မလာတက္ဘူးတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဒါကို ဝမ္ခ်င္းကေတာ့ လက္မခံပါ..။ ေျပာရမယ္ဆို ဝမ္ခ်င္းဆိုတဲ့ သူမဟာ ဒုတိယလူပဲမလား..။ အကယ္၍ ဝမ္ရိေပၚသာ ေရာက္မလာခဲ့ရင္ သူမသည္သာ ေ႐ွာင္းက်န္႔နားမွာ ႐ွိေနခဲ့ရသူပါ။
" ေ႐ွာင္းက်န္႔ "
" အင္း ဝမ္ခ်င္း "
သူမေခၚလိုက္တာကို တစ္ခ်က္မွ ေမာ့မၾကည့္တဲ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔ဟာ အလုပ္လုပ္မပ်က္ပဲ ျပန္ထူးလာခဲ့တယ္။
" ငါ့တို႔ႏွစ္ေယာက္က ဘာလဲ..."
ဝမ္ခ်င္း သက္ျပင္းအသာခ်ၿပီး ေမးလာတဲ့ စကားေၾကာင့္ ေ႐ွာင္းက်န္႔ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္လိုက္သည္။
ေ႐ွာင္းက်န္႔မ်က္ႏွာကို ေငးစိုက္ၾကည့္ၿပီး ေမးေနတဲ့ ဝမ္ခ်င္းမ်က္ႏွာသည္ ေဒါသရိပ္ေလေတြ သန္းေနခဲ့သည္။
" ဘာကို ေမးတာလည္း ဝမ္ခ်င္း "
" နင္နဲ႔ ငါ ပါတ္သက္မႈက ဘာလဲလို႔ "
" ဘာမ်ားလည္းလို႔ လြယ္တာကို ခက္ေအာင္ေမးေနျပန္ၿပီး ဝမ္ခ်င္းရယ္။ မင္းနဲ႔ ငါနဲ႔က သူငယ္ခ်င္းေတြေလ "
ေ႐ွာင္းက်န္႔ျပန္ေျဖလိုက္တဲ့စကားအဆံုး ထိုင္ေနရာမွထကာ ေ႐ွာင္းက်န္႔ေ႐ွ႕ ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာတဲ့ ဝမ္ခ်င္း...။
" သူငယ္ခ်င္းေတြဟုတ္လား ေ႐ွာင္းက်န္႔ "
ဝီးခ်ဲေပၚထိုင္ေနတဲ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔ကို ငံု႔မိုးကာၾကည့္ရင္း ေမးလာတဲ့ ဝမ္ခ်င္းမ်က္ႏွာေလးသည္ ေဒါသေတြ လြန္စြာထြက္ေနခဲ့သည္။
