Mistake of the Past (Silvera Series #2)

Kabanata 30

Kabanata 30

Rain

"Are you really leaving?" Dad asked while we were in the living room. Basa pa ang mga mata ko sa pag-iyak. My heart doesn't want to leave, but do I have a choice? Naninigurado si Mommy at talagang hanggang ngayon ay hindi pa rin maayos ang negosyo nila Joaquin. Talagang wala akong kawala. 

Tumango ako. Bumuga siya ng hangin at sinabunutan na ang sarili. Seeing my Dad frustrated with the feeling of he's useless in his eyes is killing me. Para akong sinasaksak pa ng todo. We all don't want this, pero iyon na lang paraan. 

"I-I'm sorry, a-anak," pumiyok ang boses nito at bumagsak ang luha sa mga mata. Nag-init agad ang gilid ng mga mata ko habang pinagmamasdan siyang walang magawa. 

Umiling ako sa kanya, "You don't have to be sorry," ani ko at mapait na ngumiti, "It's my decision to leave for the sake of Joaquin," mariin akong pumikit habang dinadama ko ang matinding pagkirot ng dibdib ko. Konting oras na lang at lilisanin ko na ang bahay na ito. Para akong paulit-ulit sinasaksak. Para akong paulit-ulit na dinudurog. 

"I can't do anything…" hinilamos niya ang kamay niya sa mukha niya. 

"I understand, Daddy," ani ko sa kanya. 

"Promise me," hinawakan nito ang kamay ko at tiningnan ako, "Continue writing novels and publish one of your stories to AM publishing Company," kumunot ang noo ko.

"I never heard of that company," nagtataka kong tanong, ngumiti lang siya sa akin at tumingin sa labas, "It will be built soon," aniya at inayos ang buhok ko. Hindi ko man maintindihan ang pinupunto ni Daddy ay tumango at nangako pa rin ako sa kanya. I came back to my room where Joaquin is peacefully sleeping. Madaling araw na, at konting oras na lang ay aalis na ako. My Mom will be there for a minute, ready to pick me up. Habang lumalapit ang pag-alis ko ay mas lalo akong dinudurog. Kanina pa tumutulo ang luha ko habang pinagmamasdan si Joaquin na natutulog. 

He's innocent. Wala itong kaalam-alam na ito na ang huling araw na kasama niya ko, and it's killing me. Kumikirot lalo ang dibdib ko. Hindi ko alam kung kakayanin kong lumayo habang siya ay narito. Thinking of how I will cut my ties with him is making my heart ache like there are knives that stabbed my chest. 

When the time came, umalis ako sa kwarto at hindi na tinignan si Joaquin. I don't want to look back because God knows that it will kill me even more. 

"Mag-ingat ka ro'n ha?" Dad said and hugged me tightly. 

"I'm sorry, ija," malungkot na saad ng Papa ni Joaquin. Umiling ako sa kanya at niyakap din ito. 

"Babalik ka ha?" Sofia said and hugged me. 

"When the time is right," I said and smiled. 

Hawak ko ang maleta ko at hinihintay na ang pagdating ng sasakyan. Malakas ang kabog ng dibdib ko. Halo-halo ang nararamdaman ko. Kaba, takot, at sakit. Akala ko ay nariyan na sila, but a lot of cars arrived. Kumunot ang noo ko, not until they came out. 

"Shai!" Tinakbo nila agad ang distansya namin.

"Take care, okay?" Cindy said and hugged me tightly. Nagsimula itong umiyak at ayaw na akong pakawalan. 

"Call me if you need help," ani Olivia at niyakap rin ako. Tumango lang ako sa kanila ng may tipid na ngiti at tiningnan ang mga lalake kong pinsan. 

"Bye," I said, then they all hugged me. 

"Bumalik ka ha?" ani Liam sa akin. 

"I'll miss you," ani Clyde. 

"Take care, Shai," ani Oliver. 

"See you when you come back," Caleb said. 

I smiled at all of them with pain. Labag sa loob ko ang gagawin ko, pero wala naman akong choice. Mabigat ang dibdib ko habang naghihintay. 

"Magpakatino na kayo ha?" ani ko sa kanila habang nanunubig na ang luha sa mga mata ko. Tiningnan ko si Clyde upang mapigil ang pagpatak ng luha ko, "Take care of my friend," ani ko at sinadyang hindi banggitin ang pangalan ni Danica para hindi nila malaman. 

Clyde smiled with sadness and nodded. 

As the black car arrived, rain started to fall. Lahat sila at tahimik nang makita namin ang pagdating ng kotse. I know it's my Mom. Mas bumigat ang dibdib ko at mas nawalan ako ng pag-asa. This is how it ends. Humigpit ang hawak ko sa luggage ko habang lumalapit sila. Mas lalong lumakas ang ulan. Napatingin ako sa taas at mapait na ngumiti. It seemed like the rain could feel the heavy pain in my chest. Huminto ang kotse at lumabas ang lalake bago kinuha ang mga gamit ko at  sa likuran ng sasakyan. Joseph came out with umbrella pagkatapos ay nilapitan na rin ako saka binuksan ang pinto ng kotse ng lumapit kami roon. Tinanguan niya ako, telling me to trust him. Even if I don't, I have no choice. As he opened the door, I saw my Mom inside. She smirked as she saw me, telling how I lost. 

For the last time, I eyed the people I love with pain in my eyes. Pinigil ko ang nagbabadya kong luha. Handa na akong pumasok sa kotse ng mabigat ang dibdib ko, not until heard that voice… 

"MAEVA!"

My eyes widened and eyed him. Naguguluhan at nagulat ito nang makita akong paalis. Bumalandra ang pait at sakit sa mga mata niya. He's asking them what's happening, pero wala kahit isa sa kanila ang sumagot. 

"MAEVA! COME BACK HERE!" He yelled while trying to get near me. They are all stopping him, ngunit nagpupumiglas siya. Pumatak ang luhang kanina ko pa pinipigilan habang pinagmamasdan siyang nagwawala. Mas lalo akong dinurog habang nakikita siyang nasasaktan. 

Nang makita kong hindi nakawala siya ay mabilis akong pumasok sa kotse ng lumuluha at tinitiis ang sakit. 

"Let's go," I said with pain. Tumusok ang mga kuko ko sa aking palad at mariin na akong pumikit, trying to endure the pain. Mas lalo akong dinurog nang makalapit siya at kinatok ang bintana namin. I saw how much pain he has in his eyes. I saw how his eyes were begging at me. Pinikit ko ang mga mata ko habang lumuluha at hindi siya tiningnan. 

"That's right, don't look so you can avoid the pain," ani Joseph. 

Basang-basa na siya, why does he have to chase me under the rain? It hurts a lot. 

I'm sorry. 

From that day, I left. 

I left for him and endured all the pain. It's him who saved me when it was raining, and it's me who left when it's also raining. 

Again, I chose his happiness, rather than my own happiness. 

clarixass