Mistake of the Past (Silvera Series #2)

Kabanata 33

Kabanata 33

Philippines 

"What about your Mom?" Joseph asked, habang nag-aayos ako ng gamit ko. I'm almost done. Mamayang madaling araw ang flight namin ni Joseph pabalik sa Pilipinas. I told him everything that Mom told me. I don't want to go home when I found out the whole story that my Dad didn't told me. Hindi ko alam kung kaya ko siyang harapin matapos ang ilang taon. 

"I don't know," bumuga ako ng hangin at hinawi ang buhok ko. I feel frustrated. Pakiramdam ko ay wala ng pahinga ang isip ko, "I don't even know if I can look at her," nag-init ang gilid ng mga mata ko. Bumabalik sa isip ko kung gaano siya ka-miserable nang ipagtapat niyang ginahasa siya ng sarili kong ama. All this time, akala ko ay matigas lang siya. How dare me to be angry? I should have understand her! 

"You didn't do anything wrong," nilapitan ako ni Joseph at hinarap ako sa kanya, "Kung ako ang nasa sitwasyon mo, I will also feel and do the same that I shouldn't."

Nahinto kaming pareho nang may kumatok at hindi ko inaasahang makita si Mommy. For the first time in my life, she gave us a peck of smile. Natulala ako nang pumasok siya at lumapit sa amin. As I eyed her, wala akong nakitang galit sa mga mata nito. 

I didn't saw hatred, but I saw million of pain in her eyes. 

Piniga ang dibdib ko habang pinagmamasdan ito. 

"Can I have a word with my daughter, Joseph?" 

Umawang ang bibig ko nang marinig ko iyon. For the first time in my life, she called me her daughter. Maging si Joseph ay natulala at hindi agad nakagalaw. 

"O-of course," Joseph eyed me, confused of what he just saw. I just nodded at him, bago niya kami iniwan sa kwarto. 

"I'm going back to the Philippines," ani ko. Tipid siyang ngumiti sa akin. Hindi ko alam kung bakit nag-iinit ang gilid ng mga mata ko habang nakatingin sa kanya. Sa halip na sumagot ay naupo ito sa aking kama at pinagmasdan ang luggage ko na nasa kama ko pa. 

"When are you leaving?" Tanong niya na hindi ko inaasahan. She's supposed to be mad and eye me with a threat. But she's very calm right now. 

"8 am ang flight namin," pahayag ko. Thinking of how she had been through is killing me. Paulit-ulit akong sinasaksak sa aking dibdib, "Aren't you going to stop me?" 

Umiling siya sa akin. Tumayo ito at pinagmasdan ako. Pinadaan nito ang daliri niya sa buhok ko at marahang sinalat ang aking pisngi. Nag-iinit ang gilid ng mga mata nito habang pinagmamasdan ako.

"I know you'll grow up this gorgeous," aniya sa akin at mahinang tumawa, "I'm sorry," tinakpan nito ang bibig niya at pilit na pinigil ang paghagulgol. Bumagsak ang mga luha kong kanina ko pa pinipigilan habang nakatingin sa kanya. Sa unang pagkakataon sa buhay ko, naramdaman kong mayroon akong ina, "Hindi dapat kita pinahirapan, it's not your fault," paulit-ulit siyang umiiling habang basang-basa na ang mga mata nito sa walang tigil na pagbuhos ng luha mula roon. 

"Sa tuwing nakikita kitang masaya naaalala ko ang ama mo sa'yo," mariin siyang pumikit. Mabanggit at maisip pa lang niya si Daddy ay nahihirapan na siya, "Pakiramdam ko'y masaya siya kapag masaya ka, that's why I hated you," pumiyok ang boses niya habang ako ay patuloy lang ang pag-iyak sa kanyang harapan. Hindi ko inaasahan na darating pa ang araw na pilit kong inaasahan at hinihiling na maganap, "But I also hated myself for feeling the love for you as my daughter when I should be mad because you have the blood of the person who raped me," hinilamos niya ang mga palad sa kanyang mukha at hinawi ang buhok nito, "It took me too long to realize that you don't want any of what happened in the past."

"Y-you," humikbi ako sa gitna ng pag-iyak, "You included me when I should be excluded."

She nodded in pain and regret. 

"I'm sorry if I have to ruin you and Joaquin," nanginginig ang mga kamay niyang hinawakan ang kamay ko at lumuhod sa aking harapan. Natinag ako nang lumuhod siya, hindi ko iyon inaasahan. She's begging, and it's killing me to see her like this, "Patawarin mo ko....anak," parang naglaho lahat ng pinagdaanan ko sa kamay niya nang tawagin niya akong anak. Mabilis ko siyang itinayo saka ko siya niyakap ng mahigpit. 

In my entire life, I have never felt her hug, ngayon lang, ngayon pa lang. It's a dream come true. My biggest prayer got answered. 

I left with happiness. Nawala ang bigat sa dibdib ko. Pakiramdam ko ay nakalaya ako mula sa pagkaka-kulong at gano'n din naman si Mommy. I'm happy for her, sobra. 

"You should sleep," ani Joseph at tinapik ang balikat niya. Nasa eroplano na kami at nasa gitna na ng byahe. Tipid akong ngumiti at ipinatong ang aking ulo sa kanyang balikat. I don't know what will happen when we arrived there. It's been 6 years since we left. At hindi ko alam kung handa na akong harapin ang mga taong gusto ko na lang kalimutan at iwasan. 

I slept. Nagising na lang ako nang tapikin ako ni Joseph. 

"We're here," aniya matapos ang naging byahe. Kinusot ko ang mga mata ko at sumilip sa binatana. Bumababa na ang mga pasahero naming kasabay. Joseph carried all our things. Isang luggage ko lang ang kinuha ko dahil ang dami ng dala nito. Nang nasa pinto na kami ng eroplano ay tumama agad sa akung mukha ang sinag ng araw at ang malakas na hangin. 

I smiled, I'm finally back. 

As we went out if the airport, naghintay kami ng sundo. 

"Sino ba ang susundo?" Nagtataka kong tanong. Ang alam ko kasi ay sasakay na lang kami ng taxi, but he stopped me and told me na may susundo raw sa amin. 

"Just wait, nandyan na rin sila," kumunot ang noo ko habang siya may inis na sa mukha, "Kahit kailan talaga ay laging mga late," bulong niya na narinig ko naman at nagkamot ng ulo.

"SHAILYNEEEEE!" 

Mabilis akong napangiti nang matanaw ko sila Cindy. Sunod-sunod ang kanilang mga sasakyan habang nakasilip sa bintana ng kotse ni Clyde si Cindy at kumakaway sa amin. 

"There they are," natatawang ani Joseph. 

"Cindy…" nawala ang malawak na ngiti mula sa aking mga labi nang mahagip ng mata ko ang taong hanggang ngayon ay hindi ko makalimutan. Bumaba ito sa kanyang kotse at kinuha ang gamit ng isang magandang babae. 

Maganda siya, she looks like a model, 'tulad ni Cindy. Their smiles looks very happy with each other. Milyon-milyong kutsilyo ang sumaksak sa aking dibdib nang halikan niya si Joaquin. 

Natulala ako. Hindi ako makagalaw at hindi ko maalis ang mga mata ko sa kanila. 

"Shai!" Nahinto ako at napalingon sa kanila. Parang bumagal ang oras at hindi ko napansin na nasa harapan ko na sila. 

"Why are you crying?" Nagtatakang tanong ni Olivia. 

I was surprised. Hindi ko namalayan na umiiyak na pala ako. Mabilis akong umiling sa kanila at mahinang tumawa. 

"I missed all of you!" ani ko at isa isa silang niyakap. Joseph eyed me, alam kong nakita niya na sila. Umigting ang panga nito at agad akong hinila. 

"Can we go home? Doon na tayo mag-usap," aniya sa kanila kahit nagtataka ang mga mukha nila. 

"That's a good idea!" Oliver said. 

Sumakay ako sa kotse ni Oliver, kasama si Olivia at Joseph. Tanaw na tanaw ko sila mula sa bintana. 

"Don't look," Joseph hugged me, as we go through them. Pumatak ang luha mula sa mga mata ko habang ang mukha ko ay nasa dibdib ni Joseph. Nalukot ko ang ladlaran ng polo ni niya nang makaraan kami. 

Masakit, masakit pa rin. 

I sacrificed my own happiness for his happiness, at wala ng mas sasakit pa sa makita ko ang taong mahal kong masaya sa iba. 

clarixass