Mistake of the Past (Silvera Series #2)

Kabanata 31

Kabanata 31

Happier

"Are you a writer?" My american schoolmate asked after I closed my locker. Nagulat pa ako nang bigla niya akong kausapin. Hindi ko siya kilala, at sa laki ng eskwelahan na 'to ay malabong mapansin ko pa siya. There are a lot of students here, pero masasabi ko na lahat sila ay subsob sa pag-aaral at naka-focus sa mga priorities nila. 

1 month has passed. Sa loob ng isang buwan na pananatili ko rito ay marami akong naging adjustments. My life in the Philippines in the hands of my Mom got even worse. School and house. Hindi ako makakalabas maliban na lang kung kasama ko si Joseph. Joseph and I got engaged, but he didn't let our parents rush our marriage. He told me to trust him, at hindi ako nagkamali ro'n. 

"Yeah," I answered and gave her a tiny smile. Maputi ito ay may freckles sa kanyang pisngi. Her hair is blonde and straight. Maganda rin ang kulay gray niyang mga mata. 

Unang araw ko pa lang dito ay lungkot na ang bumungad sa akin. Hindi ako masaya. I was alone all along. Wala akong mga pinsan at kaibigan na nakakausap, and the man who can make me smile is not even here, too. Araw-araw ay walang beses na hindi siya sumagi sa isip ko. Halos oras-oras yata ay naiisip ko siya. 

Kumusta na kaya siya? Is he eating well? Is he doing well? What did he feel when I left? What is he doing now? 

But I always end up with no answer at all. My Mom cut my ties with them. Walang communication kahit isang beses. I don't know what's happening there. 

Masakit, malungkot. Pero wala akong choice. All I can do is to endure it. Kahit araw-araw ay hindi nawawala ang imahe ni Joaquin sa utak ko nang habulin ako nito noong araw na umalis ako. 

Alam ng Dios kung paano ako paulit-ulit na dinudurog at kung gaano karaming luha na ang bumasa sa unan ko. 

"I see, I'm your reader," aniya at ngumiti sa akin sa amerikana niyang accent, "Nice to meet you," aniya bago umalis. Bumuga ako ng hangin at naglakad na palabas. Paulit-ulit lang ang buhay ko rito sa ibang bansa. I miss my life in the Philippines. Kahit si Daddy ay hindi ko nakakausap. 

"Hi, writer," Joseph said as his car stopped in front of me. Tipid akong ngumiti sa kanya sa nakabukas na bintana ng kotse. 

"Where are we going now?" tanong ko. 

"I'll let you write," aniya at kinindatan ako. Noong una ay galit ako sa kanya. Pero nakita kong hindi nawala ang kabutihan sa kanya. He still treasures his friendship with Joaquin. At alam kong gumagawa siya ng paraan para sa akin. 

Ganoon ang naging buhay ko sa loob ng isang buwan. 2 months, 3 months, until Christmas came and I was still isolated. 

"How's your day?" I said while looking at the moon. Nakatanaw ako sa buwan mula sa balcony ng kwarto ko. Niyayakap ako ng malamig na hangin habang damang-dama ko ang lungkot sa dibdib ko. Heto na naman ako, binabalikan ang mga alaala na hindi ko makalimutan. I f*cking missed him so much. Pero wala akong magawa kung hindi ang umiyak at paulit-ulit na saktan ang sarili ko. 

I'm in the dark again, because I have to remove the light that came into my life in order to save that light. 

Nag-init ang gilid ng mga mata ko habang kinakausap ang buwan. I'm always talking to the moon, just like what we always did together. I wonder what he does. It's always giving me fear, sa tuwing naiisip ko na paano kung naka-hanap na siya ng iba? Is it still me? Or not anymore?

"Ayos lang ako rito, mahirap lang," mahina akong tumawa at pinahid ang mga luha kong walang tigil sa pagbagsak, "I know you're mad at me," ani ko, "I'm sorry if I have to leave," impit akong umiyak at humikbi, "Hindi ko lang kaya na ikaw yung masaktan."