Angels fall first

Haunted

Haunted

Ik herkende hem. De man die aan de andere zijde van de duivel had gestaan. Ik wist zijn naam niet, maar ik wist wie hij was.

Hij was de man die mijn ouders had vermoord. De lafhartige demon die mij had laten leven.

Ik zag hem staan, middenin de slachting die plaatsvond. Zijn armen waren tot aan zijn ellebogen bedekt met bloed, en hij vocht met zijn dolken alsof het verlengstukken van zijn armen waren. In zijn donkere ogen brandde een koud vuur. Zijn blik was hol.

Hij rende op me af, en voordat ik het wist, voordat ik me kon verdedigen, stak er een zwaard in mijn borst. Ik voelde hoe ik opengespleten werd van binnen, en ik gilde. Geen geluid.

Ik schrok overeind, doornat van het zweet. Naast mij bewoog Michaël zich, en ook hij richtte zich op. Was hij al die tijd al wakker?

'Stevie?'

Ik sloot mijn ogen, en ademde diep in door mijn neus. 'Het was maar een droom', fluisterde ik, opgelucht. Ik liet me weer achterover vallen. Michaël boog zich over me heen, nieuwsgierig.

'Droom? Waarover?' vroeg hij me, me onderzoekend aankijkend met blauwe ogen. Ik schudde mijn hoofd, ik wilde er niet over praten. Naast me zuchtte Michaël, en het bed kraakte toen hij eruit stapte. Ik richtte me weer op.

'Waar ga je heen?' vroeg ik, mijn hoofd schuin houdend. Hij keek over zijn schouder naar me om, terwijl hij zijn kleding van de grond raapte en aantrok.

'Er is werk aan de winkel,' begon hij, 'We moeten ons plan van aanpak afwerken, en we moeten jou en Andrew de zwakheden van demonen leren. Uit de veren dus, schone dame,' eindelijk glimlachte hij naar me. Ik knikte begrijpend, en gooide de dekens van me af. Ik besefte dat ik nog geen kleding aan had, maar ik voelde me niet heel erg beschaamd. Ik stond op van het bed, en besefte laatdunkend dat de jurk die ik de vorige dag droeg, gescheurd was. Ik zou me daar voor moeten verontschuldigen bij de eigenaresse.

Ik trok mijn ondergoed aan, en vroeg toen aan Michaël of hij misschien een extra shirt voor me had. Gelukkig voor mij had hij er nog 1, en nadat ik deze had aangetrokken, sloop ik naar mijn eigen kamer om me om te kleden, biddend dat ik niemand tegen zou komen op de gang, wat gelukkig ook niet gebeurde.

Drie uur later, nadat ik het ontbijtje had opgegeten dat voor mij was klaargemaakt door Daniel, stond ik met een mok warme koffie op de binnenplaats, ineengedoken tegen de kou. Aandachtig bekeek ik het schouwspel dat zich voor me afspeelde.

'... En dan steek je het dwars door zijn hart!' vervolgde Michaël, en zelf de stekende beweging die hij met zijn zwaard maakte naar de lucht voor hem, was gracieus. 'Snap je?' met een zwierende beweging stak hij het zwaard weer in de schede aan zijn zijde, en kwam naar mij toe. Hij nam mijn gezicht in zijn handen, en streek met zijn duim over mijn wang. Ik knikte, en glimlachte begrijpend.

Andrew werd ondertussen begeleidt door de engel Daniel. Een ietsiepietsie jaloers keek ik vanuit mijn ooghoeken naar hoe Daniel hem leerde vechten. Hij mocht wel wapens gebruiken, namelijk. Michaël merkte mijn blik op, en zuchtte.

'Goed dan,' begon hij, op mij neerkijken met die prachtige blauwe ogen van hem, 'Nu jij.'

Ik grijnsde en zette mijn mok met de nu koude koffie naast me op de grond, en vroeg een voorbijlopende engel om een zwaard. Binnen enkele minuten had hij er een voor me tevoorschijn gehaald – vraag me niet waar vandaan – , en nam ik plaats tegenover Michaël. Ik rechtte mijn rug en hield mijn kin omhoog, het evenbeeld van een trotse pauw. Maar Michaël schudde zijn hoofd en zuchtte. Toen kwam hij naar me toe.

'Je staat verkeerd,' legde hij uit, 'knieën gebogen houden. Armen niet langs je zijden, ellebogen van je lichaam af. Zoals je nu staat, kun je jezelf niet verdedigen hoor!'