Angels fall first

Proloog

***********************************LEES DIT!*********************************************

 

Alle rechten die die dit verhaal heeft/bezit/weet-ik-het BEHOREN AAN MIJ EN MIJ ALLEEN TOE! Als je ergens anders dan op mijn profiel op wattpad, facebook en/of tumblr dit verhaal of een deel ervan tegen komt (afgezien als het reclame makend bedoelt is ;d ) meldt het me dan, want dat hoort niet.

Alle karakters in dit verhaal behoren aan mij toe, en zijn grotendeels fictieve karakters. 

qapisch? (ik schrijf het vast fout... whatever)

 

Halverwege het verhaal zet ik de proloog en shizzle erop Xd Goed van moi he? Hieronder staan de Achterflap en proloog. :)

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

“Een bos. Een betoverende jongen. Met engelenvleugels. Mijn leven zal nooit meer normaal zijn”.

Niet dat Stevie (15) überhaupt ooit een normaal leven leidde. Maar het wordt wel heel vreemd als ze een enorme rol blijkt te spelen in de Apocalyps.

Stevie is namelijk de legendarische “zoeker”, en de enige die de Messias zou kunnen vinden.

De Messias is de enige die de wereld zou kunnen redden van de 4 ruiters van de Apocalyps, en het grootste kwaad: De Duivel in hoogst eigen persoon.

En dan is er nog een ander klein probleem. Haar liefde voor de engel Michaël is voor eeuwig, maar is haar leven dat ook?

Deel 1 - Michaël

Angels descending, bring from above,

Echoes of mercy, whispers of love.

~Fanny J. Crosby

Proloog

Kan een verhaal wel een verhaal zijn, als er geen woorden zijn om het te beschrijven?

Want woorden zijn er niet voor wat ik heb meegemaakt.

Wat ik nog steeds mee maak, als ik eerlijk ben.

Als ik, na al die jaren, terugkijk naar het verleden, kan ik nou niet bepaald zeggen dat ik het allemaal opnieuw zou willen doen.

Want uiteindelijk heb ik er haast niets aan over gehouden.

In 1 klap was ik alles kwijt. Mijn nieuwe en oude vrienden, mijn grootste liefde, mijn alles.

En ik werd achtergelaten op een verwoeste wereld met een snel in omvang vergrotende buik.

En het besef dat ik iets ben wat ik niet wil zijn.

Toch probeer ik me erdoor heen te slaan.

Na jarenlang met de last van dit verhaal op mijn hangende schouders te hebben gelopen, heb ik besloten om het op te schrijven. Misschien dat mijn hart lichter wordt, dat de dromen, de nachtmerries, wegblijven. Iets binnenin mij fluistert dat dat nooit zou gebeuren, dat ik dit nooit zou vergeten. Dat ik achterna zou blijven gezeten worden door de herinneringen.

Dus ik zit aan het oude bureau van eikenhout, in mijn haast net zo oude slaapkamer. In mijn prachtige houten leunstoel, welke bedekt is met rood fluwelen kussens. Omringt door een rijkdom waarvan ik niet zeker ben of ik dat wel verdien. Mijn pen ligt in mijn hand als een lang vergeten voorwerp, bij de jaarlijkse lente schoonmaak gevonden onder de kledingkast. Hoe schreef je woorden op die je niet kon bedenken? Mijn blik leek gaten te branden in het verse, roomwitte stapeltje papier dat op mijn tafel lag.

Toen ik de punt van mijn pen op het bovenste velletje papier zette, voelde het als een bevrijding.