Angels fall first

Good Enough

Good Enough

Ik rende. Ik rende maar ik kon er niet bij. Ik kon niet bij hem komen. Michaël had ik lang geleden al achter me gelaten. Ik strekte mijn hand naar hem uit, maar ik kon de Messias niet meer beschermen. Ik schreeuwde.

Satans hand gleed door Andrews kleine lichaam heen alsof het van water was gemaakt in plaats van van vlees en bloed.

Ik gilde.

Met een kleine ruk trok de duivel zijn hand terug, Andrews bloedende hart lag in zijn met rood sap bedekte hand. Andrew viel op de grond. Bloed verspreidde zich als water om hem heen. Er zat een gapend gat in zijn borst waar zijn hart had gezeten.

Satan keek naar me op, zijn ogen stonden koel. Hij fluisterde, maar ik hoorde hem luid en duidelijk.

'Je had dit allemaal kunnen tegenhouden. Dit was niet gebeurd als je mijn zijde maar had gekozen, dochter'.

Ik opende mijn ogen geschrokken en sloot ze haast gelijk weer. Het licht van de lamp die aan het plafond hing was net iets te fel voor mijn ogen op dat moment.

'Oh de hemel zij dank, je bent weer wakker!'

Een schaduw viel over mijn gezicht. Ik opende mijn ogen voor een tweede maal.

Michaël.

Hij zat op een stoel naast het vrij comfortabele bed waar ik in lag. Zijn hoofd leek tot voor kort in zijn handen gezeten te hebben, maar nu keek hij opgelucht op. Zijn handen lagen op zijn knieën. Het viel me op dat hij zijn gordel met dolk en zwaard niet meer om had, en dat zijn hemd aan de bovenkant openstond.

'Hoe lang was ik weg?' mompelde ik, fronsend. Ik doelde op het buiten bewust zijn. Ik was maar half aanwezig, want de andere helft bevond zich nog in de nachtmerrie.

'Maar een dagje'.

Hij kwam bij me op het bed zitten. Het hout kraakte onder zijn gewicht.

Er stond opluchting te lezen in zijn ogen. Hij kneep even zijn ogen dicht.

'Je hebt drie gekneusde ribben, en de wonden op je arm en hoofd zijn verzorgt en verbonden. De blauwe plekken op je nek van waar hij je geknepen heeft, zullen helaas nog wel even zichtbaar blijven' fluisterde hij. Hij draaide zijn hoofd van me weg, naar ik aannam beschaamd dat hij me niet eerder had gered.

Op mijn wang bijtend tegen de pijn in mijn arm, trok ik Michaël naar me toe. Toen ik zijn adem tegen mijn hals voelde, zuchtte ik.

'Alles wat telt is dat je voor me terug gekomen bent. Je hebt me gered. Ik was zo bang, Michaël'. Ik voelde hoe zijn armen voorzichtig om me heen kropen, en toen omarmde hij me zachtjes.

'Ik zou willen dat het mogelijk was om je voor altijd veilig te houden, maar...'.

'Het is nog niet afgelopen' maakte ik de zin voor hem af. Ik kuste hem zacht op zijn lippen. Teder kuste hij me terug. Na een minuutje trok ik me terug.

'Wat is er gebeurt nadat ik flauw viel?' ik was toch nieuwsgierig. Hoe kwam ik in deze kamer terecht, en waar was Andrew?

Hij glimlachte.

'Nadat ik je heb moeten achterlaten, ben ik samen met de rest verder gevlogen. We hebben anderhalf uur door gevlogen, totdat we hier aankwamen. Deze plek... Het is een vluchtelingenkamp! Stevie, er zitten hier honderden, dan wel niet duizenden engelen! Ik dacht dat ze allemaal verspreid over de wereld zaten, maar blijkbaar hebben ze zich voorbereid op de invasie. We kunnen deze oorlog winnen!' Zijn prachtige stem had een zachte, hoopvolle ondertoon. Ik glimlachte.