Angels fall first

Deceiver of fools

Nou jongens, eindelijk tijd gehad om het af te schrijven. Hier is het volgende hoofdstuk.

Het bijgevoegde nummer is mijn favoriete band (en enige Nederlandse trots) : Within Temptation - See who I AM!

Veel plezier met lezen!

Bisous

_________________________________________________________________________________

Deceiver of fouls

Ik slikte de brok van angst die zich in mijn keel vormde weg, en keek om het hoekje van de keukendeur.

Ogenschijnlijk leek er niets aan de hand.

Jamie maakte een grapje, en Leila en Nick lachten erom.

Ik was niet verbaasd toen ik opmerkte waar het duistere aura vandaan kwam.

Ik had Nick nooit vertrouwd.

‘Godverdomme!’

Ik beukte met mijn hoofd tegen een keukenkastje.

‘Stevie! Dalijk bezeer jij je nog!’ Michaël trok me weg van het “gevaarlijke” keukenkastje.

‘So what? Wat moet ik in godsnaam doen?!’ Paniekte ik op fluistertoon.

Ik had Gin en Michaël vertelt wat er aan de hand was en dat ik dacht dat Nick misschien een demon was. Gin reageerde twijfelend; Hoe kon hij dat in al die jaren dat Nick bij hun woonde niet door hebben gehad?

Michaël echter was boos op zichzelf.

‘Het is mijn schuld Stevie. Ik had het al eerder door moeten hebben, ik...’ ik legde een vinger op zijn lippen.

‘Praat geen onzin, Michaël. Dat jij nou een engel bent, wil niet zeggen dat je perfect ben’.

‘Dat is het nou juist! Een engel hoort met gemak een demon te kunnen herkennen! Ik snap het niet, ik merk niets kwaadaardigs aan hem op!’ Brieste hij.

Dat was iets om over na te denken. Waarom merkte ik, een mens, Nick’s kwaadaardigheid wel op, en Michaël, een Aartsengel nota bene, hem niet op?

‘Er is maar 1 ding dat we kunnen doen om dat te weten te komen’ Zei ik.

‘En dat is?’ Vroegen Gin en Michaël in koor.

‘We gaan het vragen’. Ik draaide me om en wandelde op mijn dooie gemak de woonkamer binnen voor ze me tegen konden houden.

Als Michaël de waarheid sprak toen hij zei dat alleen de duivel me kon verslaan, dan hoefde ik niet bang te zijn voor Nick.

Behalve als Nick de duivel was.

Maar dat betwijfelde ik. Waarom zou de duivel in eigen persoon in mijn woonkamer tv zitten kijken alsof hij compleet onschuldig was?

Precies, geen idee.

Ik plofte naast Nick op de bank en hij keek verbaasd op. Michaël en Gin volgden argwanend en namen plaats op de bank ertegenover.

‘Ook hallo, Stevie’.

‘Ook hallo, meneer de demon’.

Nick staarde me uitdrukkingloos aan. Opeens was het compleet stil. Zelfs de tv maakte geen geluid meer.

‘Wat bedoel je?’ vroeg Nick uiteindelijk, gespeeld verbaast.

‘Nou, precies zoals ik het zeg. Demon’.