Angels fall first

Elegy (treurzang)

Elegy

(Elegy = Treurzang)

'Ik heb haar nog nooit zo gezien'.

'Ze lijkt wel in trans'.

'Dit gaat nu al 3 dagen zo! Ze eet nauwelijks, ze slaapt nauwelijks! Dit is niet goed voor haar gezondheid!'

Ik hoorde het wel, maar ik luisterde niet. Ik sliep niet veel, omdat de nachtmerries begonnen als ik mijn ogen dichtdeed.

Tot voor kort had ik nooit beseft hoe snel jouw wereldje kapot kon gaan. Gin was 6 jaar lang de spil van mijn leven geweest. En nu was hij weg. De pijn die ik mijn hart voelde... was erger dan die was toen mijn ouders stierven. Dat was een dof gevoel. Misschien kwam het omdat ik nog zo jong was, dat ik het niet snapte. Maar nu... nu voelde ik me compleet leeg, eigenlijk was er niet eens iets om te voelen. En ik was bang voor die leegte. Voor het zwarte gat waar mijn hart had gezeten, het wormgat waar ik zo ingezogen kon worden.

Ik had het koud, mijn hoofd bonkte als een bezetene, en ik was misselijk van de honger. Maar al die pijntjes vielen in het niets bij het gevoel van verlies dat ik voelde.

We liepen nu al dagen richting het Oosten. Niemand van ons wist waar we heen moesten, en hoewel Gabriël vaak wegvloog om onze omgeving te verkennen, vonden we geen spoor van de zogenaamde wolven. De meeste stadjes die we onderweg tegenkwamen waren verlaten, en winkels waren geplunderd. Desondanks vonden we genoeg restjes om van te leven.

'Ik ben bang...' Andrew. Met een ruk draaide ik me om naar Andrew, die ineengedoken en met tranen in zijn ogen naast Michaël liep.

'Bang? Waarvoor? Er is niets om bang voor te zijn, echt niet!' ik lachte een beetje, maar het giecheltje klonk zelfs in mijn oren nep. Ik slikte. Plots voelde ik iets nats over mijn wangen lopen.

Tranen? Ik slikte nogmaals krampachtig en knipperde snel met mijn ogen, maar de stroom van tranen hield niet op. Mijn borst begon zo krampachtig te schokken, dat ik geen adem kreeg en op mijn knieën op de grond viel.

'Stevie?!' ik voelde Michaëls handen op mijn schouders toen hij zich naast me op zijn knieën liet zakken. Ik liet me tegen hem aan zakken, maar viel voorover op de grond toen hij zich van me los trok. Met betraande ogen keek ik hoe hij opstond en woedend op me neer keek. Mijn keel kneep dicht. Wat had ik gedaan dat hij zo boos was?

'Je wilt het opgeven hè? Verachtelijk! Ik had nooit verwacht dat je zo kon zijn! Ik twijfel of jij wel het meisje bent waar ik voor ben gevallen, of dat het meisje van wie ik hou al eeuwen geleden is gestorven op die brandstapel!' hij draaide zich om, en liep weg.

En hij had gelijk.

Hoe kon ik? Ik had beter moeten weten dan me zo te gedragen! Ieder mens gaat dood, je moet rouwen en je eroverheen zetten, niet in een diepe put gaan zitten. Want dan gaat de pijn nooit over.

Ik stond op en rechtte mijn rug. Daarna stak ik mijn hand uit naar Andrew, die hem twijfelend aannam.

Gin zou altijd een plekje hebben in mijn hart, en ik zou altijd om hem rouwen, maar ik laat me niet meer verteren door het verdriet. Daar heb ik simpelweg geen tijd voor, en het ligt niet in mijn karakter om mijn zwaktes te tonen.

'Waar we ook heen gaan, ik bescherm je, Andrew. Ik zal ervoor zorgen dat je nooit meer bang hoeft te zijn' ik kneep in zijn hand, en hij kneep terug. Vanaf nu zou ik alleen maar vooruit gaan.